Perfileman Tamil
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Templat:Alihkan
Perfileman Tamil ialah segmen dalam perfileman India yang didedikasikan kepada penerbitan filem cereka dalam Bahasa Tamil, iaitu bahasa utama yang dituturkan di negeri Tamil Nadu. Ia digelar Kollywood, gabungan perkataan (portmanteau) antara nama kawasan Kodambakkam—sebuah kawasan di Chennai yang menempatkan banyak studio filem, dan Hollywood di Amerika Syarikat.[7]
Filem bisu Tamil pertama, Keechaka Vadham, diarahkan oleh R. Nataraja Mudaliar pada tahun 1918.[8] Filem bercakap Tamil pertama, Kalidas, sebuah filem berbilang bahasa yang diarahkan oleh H. M. Reddy, ditayangkan pada 31 Oktober 1931, kurang daripada tujuh bulan selepas filem bercakap pertama India, Alam Ara. [9]
Perfileman Tamil terkenal dengan naratif yang canggih dan kepelbagaian genre filem, di mana beberapa karya pada tahun 1990-an dan awal 2000-an berjaya menembusi batasan etnik dan bahasa. Antara filem tersebut ialah Roja (1992), Bombay (1995), Indian (1996) dan Enthiran (2010).[10][11] Sejak itu, perfileman Tamil telah melahirkan beberapa pelakon, pengarah dan filem yang paling berjaya secara komersial dalam sejarah perfileman India.
Menjelang akhir tahun 1930-an, dewan perundangan Negeri Madras telah meluluskan Akta Cukai Hiburan 1939. Madras (kini Chennai), kemudiannya menjadi pusat sekunder untuk perfileman Hindi, industri filem dari India Selatan yang lain, serta perfileman dari Sri Lanka.[12]
Sepanjang suku terakhir abad ke-20, filem Tamil telah membina kehadiran global, dengan kutipan pecah panggung yang kukuh dalam kalangan penonton berbahasa Tamil di Sri Lanka, Malaysia, dan Singapura. Filem-filem Tamil juga diedarkan ke seluruh Timur Tengah, Oceania, Eropah, Amerika Utara, beberapa bahagian di Afrika, dan Jepun.[13][14]
Industri ini juga telah mengilhamkan penerbitan filem bebas dalam kalangan komuniti diaspora Tamil di Sri Lanka, Malaysia, Singapura, dan negara-negara di Dunia Barat.[15]
Remove ads
Sejarah
Pamer awal
M. Edwards pertama kali menayangkan pilihan filem bisu di Balai Awam Victoria di Madras pada tahun 1897 semasa zaman British Raj. Filem-filem terpilih itu semuanya bertemakan bukan fiksyen; kebanyakannya merupakan rakaman bergambar peristiwa kehidupan seharian. Sarjana filem Stephen Hughes menyatakan bahawa dalam beberapa tahun kemudian terdapat tayangan tiket berkala di sebuah dewan di Pophams Broadway yang dimulakan oleh seorang wanita bernama Mrs. Klug, namun ia hanya bertahan selama beberapa bulan. Setelah dibuktikan berpotensi secara komersial, seorang usahawan Barat bernama Warwick Major membina panggung wayang pertama, Electric Theatre, yang masih wujud sehingga kini. Ia menjadi tempat kegemaran komuniti British di Madras. Panggung itu ditutup selepas beberapa tahun. Bangunan tersebut kini menjadi sebahagian daripada kompleks pejabat pos di Anna Salai (Mount Road). Lyric Theatre juga dibina di kawasan Mount Road. Tempat ini menawarkan pelbagai acara termasuk pementasan drama dalam bahasa Inggeris, konsert muzik klasik Barat, dan tarian ballroom. Filem bisu turut ditayangkan sebagai tarikan tambahan.[16]
Swamikannu Vincent, seorang juru draf kereta api dari Tiruchirapalli, menjadi pengendali tayangan bergerak pada tahun 1905. Beliau menayangkan filem pendek di dalam khemah di Esplanade, berhampiran Parry's Corner kini, menggunakan pembakar jet karbida untuk projektor. Beliau membeli projektor filem dan filem bisu daripada seorang warga Perancis bernama Du Pont dan memulakan perniagaan sebagai pengendali filem.[17] Tidak lama kemudian, beliau bekerjasama dengan Pathé, sebuah syarikat penerbitan filem perintis yang terkenal, dan mengimport projektor. Langkah ini membantu rumah-rumah pawagam baharu tumbuh di seluruh Presidensi Madras.[18] Pada tahun-tahun berikutnya, beliau menghasilkan filem bersuara dan turut membina sebuah pawagam di Coimbatore.[19]
Bagi meraikan lawatan Raja George V pada tahun 1909, satu pameran seni besar telah dianjurkan di Madras. Tarikan utamanya ialah tayangan filem pendek yang disertakan dengan bunyi. Sebuah syarikat British mengimport megafon Crone, iaitu gabungan projektor filem dengan fonograf dan cakera mengandungi bunyi prarakaman yang dijalankan serentak, menghasilkan gambar dan bunyi pada masa yang sama. Namun begitu, tiada dialog yang diselaraskan. Raghupathi Venkaiah Naidu, seorang jurugambar yang berjaya, mengambil alih peralatan itu selepas pameran dan menubuhkan pawagam khemah berhampiran Madras High Court.[16] Dengan peralatan tersebut, beliau menayangkan filem pendek Pearl Fish dan Raja's Casket di Victoria Public Hall. Apabila ia berjaya, beliau menayangkan filem di khemah yang didirikan di Esplanade. Tayangan dalam khemah ini menjadi pendahulu sebenar pertunjukan pawagam. Naidu mengembara bersama unit ini ke Burma (kini Myanmar) dan Sri Lanka, dan apabila beliau mengumpulkan dana yang mencukupi, beliau membina pawagam kekal di Madras—Gaiety pada tahun 1914, pawagam pertama di Madras yang dibina oleh orang India. Tidak lama kemudian beliau menambah dua lagi pawagam, Crown Theatre di Mint dan Globe (kemudian dikenali sebagai Roxy) di Purasawalkam.[20][21][22]
[Swamikannu Vincent]], yang telah membina salah satu dewan pawagam terawal di India Selatan di Coimbatore, memperkenalkan konsep "Pawagam Khemah" di mana sebuah khemah didirikan di sebidang tanah lapang berhampiran bandar atau kampung untuk menayangkan filem. Pawagam pertama seumpamanya ditubuhkan di Madras dan dinamakan "Edison's Grand Cinemamegaphone". Nama itu diambil kerana karbon elektrik digunakan untuk projektor gambar bergerak.[23]
Kebanyakan filem yang ditayangkan ketika itu ialah filem pendek yang dihasilkan di Amerika Syarikat dan Britain. Pada tahun 1909, seorang warga Inggeris, T. H. Huffton, menubuhkan Peninsular Film Services di Madras dan menghasilkan beberapa filem pendek untuk penonton tempatan. Namun tidak lama kemudian, filem berdurasi sejam yang mengisahkan cerita dramatik, yang dikenali sebagai "filem drama", mula diimport. Bermula tahun 1912, filem cereka yang dihasilkan di Bombay (kini Mumbai) turut ditayangkan di Madras. Era filem pendek pun berakhir. Kehadiran filem drama telah mengukuhkan pawagam sebagai bentuk hiburan popular. Lebih banyak pawagam dibina di bandar tersebut.
Tertarik dengan bentuk hiburan baharu ini, seorang pengedar kereta di kawasan Thousand Lights, Madras, R. Nataraja Mudaliyar, memutuskan untuk menceburi bidang penerbitan filem. Selepas beberapa hari menjalani latihan di Pune bersama jurukamera Stewart Smith, jurukamera rasmi Lord Curzon ketika Durbar 1903, beliau menubuhkan syarikat penerbitan filem pada tahun 1916.
Individu yang benar-benar meletakkan asas perfileman Tamil ialah A. Narayanan. Selepas beberapa tahun dalam bidang pengedaran filem, beliau menubuhkan sebuah syarikat penerbitan di Madras iaitu General Pictures Corporation (GPC). Bermula dengan The Faithful Wife/Dharmapathini (1929), GPC menghasilkan kira-kira 24 filem cereka. GPC berfungsi sebagai sekolah filem dan melahirkan tokoh-tokoh seperti Sundara Rao Nadkarni dan Jiten Banerji. Studio GPC beroperasi di banglo Chellapalli di Thiruvottiyur High Road, Madras. Syarikat ini, yang menghasilkan paling banyak filem bisu Tamil, mempunyai cawangan di Colombo, Rangoon dan Singapura.
Filem The Ways of Vishnu/Vishnu Leela, arahan R. Prakasa pada tahun 1932, merupakan filem bisu terakhir yang diterbitkan di Madras. Era filem bisu di India Selatan tidak banyak didokumentasikan. Apabila filem bercakap (talkie) muncul, penerbit filem terpaksa pergi ke Bombay atau Calcutta untuk menghasilkan filem. Kebanyakan filem pada zaman awal ini merupakan adaptasi pentas drama terkenal ke dalam bentuk seluloid. Drama syarikat amat popular dalam kalangan penonton Madras. Teater drama lagenda Otraivadai telah dibina sejak 1872 di Mint. Banyak dewan drama muncul di bandar ini di mana filem bisu pendek ditayangkan pada waktu petang, manakala pementasan drama diadakan pada waktu malam.
Keadaan berubah pada tahun 1934 apabila Madras memperoleh studio bunyi pertamanya. Menjelang waktu itu, semua pawagam di Madras telah dilengkapi sistem bunyi. Narayanan, yang aktif semasa era filem bisu, menubuhkan Srinivasa Cinetone di mana isterinya bertugas sebagai jururakam bunyi. Filem Srinivasa Kalyanam (1934) arahan Narayanan merupakan filem bunyi (talkie) pertama yang diterbitkan di Madras. Studio bunyi kedua di Madras ialah Vel Pictures, yang dimulakan oleh M. D. Rajan di Eldams Road di banglo Dunmore, milik Raja Pithapuram. Tidak lama kemudian, lebih banyak studio bunyi muncul. Sebanyak 36 filem bercakap dihasilkan di Madras pada tahun 1935.
Pengaruh
Kesan utama pawagam awal ialah pengaruh budaya negara. Bahasa Tamil merupakan medium bagi banyak drama dan cerita yang telah ditulis sejak zaman Chola lagi. Ia sangat bergaya dan sifat persembahan ini mampu menarik perhatian orang ramai. Selain itu, muzik dan tarian juga merupakan salah satu sumber hiburan utama.[24]
Terdapat tradisi India yang kuat dalam menyampaikan mitologi, sejarah, cerita dongeng dan sebagainya melalui nyanyian dan tarian. Jika pembikin filem Hollywood berusaha menyembunyikan sifat rekaan karya mereka supaya naratif realistik menjadi dominan sepenuhnya, pembikin filem India pula tidak berusaha menyembunyikan hakikat bahawa apa yang dipaparkan di layar adalah ciptaan, ilusi, fiksyen. Namun begitu, mereka menunjukkan bagaimana ciptaan ini berinteraksi dengan kehidupan seharian masyarakat dalam cara yang kompleks.[25] Menjelang akhir tahun 1930-an, badan perundangan Negeri Madras telah meluluskan Akta Cukai Hiburan 1939.
Studio
Pada tahun 1916, sebuah studio, yang merupakan yang pertama di India selatan,[perlu rujukan] telah ditubuhkan di Madras di 10 Millers Road, Kilpauk. Ia dinamakan sebagai India Film Company. Rangavadivelu, seorang pelakon dari Suguna Vilasa Sabha, iaitu sebuah syarikat teater ketika itu, telah diambil untuk melatih para pelakon. Tiga puluh lima hari kemudian, filem cereka pertama yang dihasilkan di India selatan, The Extermination of Keechakan / Keechakavatham, yang berdasarkan satu episod daripada Mahabharata, telah diterbitkan dan diarahkan oleh R. Nataraja, yang menubuhkan India Film Company Limited.[26]
Walaupun telah berabad-abad dengan peningkatan kutipan pawagam, industri perfileman Tamil masih kekal dalam bentuk tidak formal. Walau bagaimanapun, terdapat beberapa pengecualian seperti Modern Theatres, Gemini Studios, AVM dan Sri Thenandal Films yang berjaya bertahan dengan menghasilkan lebih daripada 100 filem.
Remove ads
Pengedaran
Kemasukan tahunan penonton di panggung wayang pelbagai skrin (multiplex) dan skrin tunggal di Chennai puratanya ialah 1.1 crore tiket dengan sisihan piawai ±10 lakh tiket sepanjang tahun 2011–16. Industri filem Chennai menghasilkan filem pertama yang diedarkan di seluruh negara India pada tahun 1948 iaitu Chandralekha.[27] Mereka mempunyai rangkaian pengedaran luar negara yang luas, dengan sambutan besar daripada diaspora Tamil. Filem-filem ini diedarkan ke pelbagai bahagian Asia, Afrika, Eropah Barat, Amerika Utara dan Oceania.[28]
Banyak filem Tamil yang berjaya telah diolah semula oleh industri filem lain. Menurut Manorama Yearbook 2000 (sebuah almanak popular), dianggarkan lebih 5,000 filem Tamil telah dihasilkan pada abad ke-20. Filem Tamil juga telah dialih bahasa ke dalam pelbagai bahasa lain, sekali gus mencapai penonton yang lebih luas. Terdapat peningkatan penggunaan bahasa Inggeris dalam dialog dan lagu filem Chennai. Tidak jarang untuk menonton filem yang memaparkan dialog yang diselitkan dengan perkataan dan frasa Inggeris, malah ada juga yang mengandungi ayat penuh dalam bahasa tersebut. Sesetengah filem juga dihasilkan secara serentak dalam dua atau tiga bahasa (sama ada menggunakan sarikata atau beberapa runut bunyi). Komposer filem Chennai telah mempopularkan gaya muzik filem mereka yang unik dan bersifat sincretik di seluruh dunia. Selalunya, filem Tamil memaparkan Tamil Madras, iaitu versi bahasa Tamil percakapan yang digunakan di Chennai.
India
Keechaka Vadham (1918) ialah filem bisu pertama yang dihasilkan di India Selatan.[29] Kalidas (1931) ialah filem bahasa Tamil bersuara pertama yang dihasilkan pada tahun 1931.[30] Kalava (1932) ialah filem bersuara penuh pertama yang dihasilkan sepenuhnya dalam bahasa Tamil.[31] Nandanar (1935) merupakan filem pertama bagi pengarah filem Amerika, Ellis R. Dungan.[32] Balayogini yang ditayangkan pada tahun 1937 dianggap sebagai filem kanak-kanak pertama di India Selatan.[33]
Menurut Manorama Yearbook 2000 (sebuah almanak popular), dianggarkan lebih daripada 5,000 filem Tamil telah dihasilkan pada abad ke-20. Filem-filem Tamil juga telah dialih bahasa ke dalam bahasa lain, sekali gus menjangkau penonton yang lebih luas. Terdapat juga peningkatan penggunaan bahasa Inggeris dalam dialog dan lagu-lagu filem Chennai.
Pada tahun 1991, Marupakkam arahan K.S. Sethu Madhavan menjadi filem Tamil pertama memenangi Anugerah Filem Kebangsaan untuk Filem Cereka Terbaik, pencapaian yang diulangi oleh Kanchivaram pada tahun 2007.[34] Filem-filem Tamil mendapat sambutan baik di negeri-negeri jiran India seperti Kerala, Karnataka, Andhra Pradesh, Maharashtra, Gujarat dan New Delhi. Di Kerala dan Karnataka, filem-filem ini ditayangkan terus dalam bahasa Tamil, manakala di Telangana dan Andhra Pradesh, ia biasanya dialih bahasa ke dalam bahasa Telugu di mana ia mempunyai pasaran yang agak baik.[35][36]
Antarabangsa
Filem-filem Tamil telah menikmati populariti yang konsisten di kalangan penduduk di Asia Tenggara. Sejak Chandralekha, Muthu menjadi filem Tamil kedua yang dialih bahasa ke dalam bahasa Jepun (sebagai Mutu: Odoru Maharaja[37]) dan meraih kutipan rekod sebanyak AS$1.6 juta pada tahun 1998.[38] Pada tahun 2010, Enthiran mencatat kutipan rekod AS$4 juta di Amerika Utara.[39]
Banyak filem berbahasa Tamil telah ditayangkan perdana atau dipilih sebagai persembahan khas di pelbagai festival filem di seluruh dunia, seperti Kannathil Muthamittal (2002) arahan Mani Ratnam, Veyyil (2006) arahan Vasanthabalan dan Paruthiveeran (2007) arahan Ameer Sultan. Kanchivaram (2009) telah dipilih untuk tayangan perdana di Festival Filem Antarabangsa Toronto.
Filem Tamil telah menjadi sebahagian daripada filem yang dihantar oleh India untuk Senarai pencalonan India bagi Anugerah Akademi bagi Filem Bahasa Asing Terbaik sebanyak lapan kali, iaitu kedua tertinggi selepas filem Hindi.[40] Filem Nayakan (1987) arahan Mani Ratnam telah disenaraikan dalam senarai 100 Filem Terbaik Sepanjang Zaman oleh majalah Time.[41]
Remove ads
Ekonomi
Filem Tamil dengan kutipan tertinggi mengikut tahun
Remove ads
Perundangan
Studio filem di Chennai tertakluk kepada pelbagai undang-undang, seperti Peraturan Filem Sinematografi 1948,[83] Akta Sinematografi 1952,[84] dan Akta Hak Cipta 1957.[85]
Di Tamil Nadu, harga tiket pawagam dikawal oleh kerajaan negeri. Pawagam skrin tunggal dibenarkan mengenakan bayaran maksimum sebanyak ₹50, manakala pawagam dengan lebih daripada tiga skrin boleh mengenakan bayaran maksimum ₹120 setiap tiket.[86]
Remove ads
Rujukan
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads