ကလန္ဒကဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၆။ ဒဠှဝဂ် -၂၁၀ - ကလန္ဒကဇာတ်။ ။ ရှားပင် သစ်တောက်ငှက်ကိုတု၍ ရှားတုံးကို နှုတ်သီးဖြင့် ပေါက်သဖြင့် နှုတ်သီးကျိုး၍ ဦးခေါင်းကွဲကာ သေရသော လက်ပံပင် သစ်တောက်ငှက် အကြောင်း။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု

ဘုရားအံတု ပျက်စီးမှု

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် မြတ်စွာဘုရားကို အတုပြု၍နေ၏။

မြတ်စွာဘုရား ကြားတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါဘုရားကို အတုပြုခြင်းကြောင့် ပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဖူးပြီ”ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အတိတ်ဝတ္ထု

လက်ပံနှင့်ရှား သစ်တောများ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် သစ်တောက်လောက်ငှက်မျိုး၌ဖြစ်၍ ခဒိရဝနိယဟူသောအမည်ဖြင့် ထင်ရှားလျက် ရှားတော၌ ကျက်စားလေ့ရှိ၏။ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော သစ်တောက်လောက်ငှက်ကား ကလန္ဒက အမည်ဖြင့် ထင်ရှားလျက် လက်ပံတော၊ ကသစ်တော၌ ကျက်စားလေ့ရှိ၏။

တစ်နေ့သ၌ ကလန္ဒကသည် အဆွေခင်ပွန်း ဖြစ်သော ခဒိရဝနိယထံသို့လာ၏။ ထိုအခါ ခဒိရဝနိယသည် ငါ၏အဆွေခင်ပွန်းလာသည် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာဖြစ်၍ ကလန္ဒကကို ခေါ်ပြီးလျှင် ရှားတောသို့ဝင်၍ ရှားပင်တုံးကို နှုတ်သီးဖြင့်ပေါက်ကာ ပိုးတို့ကိုထုတ်၍ ကလန္ဒကအား ပေး၏။ ကလန္ဒကလည်း ပေးတိုင်း၊ ပေးတိုင်းသော ပိုးတို့ကို ချိုစွာသော မုန့်အလား မြိန်မြိန်ရှက်ရှက် ဖြတ်တောက်ကာ စားလေ၏။

လက်ပံသစ်တောက် ရှားတုံးပေါက်

ထိုအခါ ကလန္ဒကအား ပိုးတို့ကို စားစဉ်ပင် “ဤခဒိရဝနိယလည်း သစ်တောက်လောက်ငှက်တည်း၊ ငါလည်း သစ်တောက်လောက်ငှက်တည်း၊ ငါ့အား ခဒိရဝနိယ ပေးသောအစာဖြင့် ဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ မိမိကိုယ်တိုင် ရှားတော၌ အစာကိုရှာ၍ စားတော့မည်” ဟု မာန်မနာဖြစ်၍ “အဆွေ ... သင်သည် ငါစားဖို့အတွက် အပင်ပန်းမခံလင့် ငါကိုယ်တိုင် ဤရှားတော၌ အစာကိုရှာ၍ စားမည်”ဟု ပြောလေ၏။ ထိုအခါ ခဒိရဝနိယသည် “အဆွေ ... သင်သည် အနှစ်မရှိသော လက်ပံတော၊ ကသစ်တော၌ ကျက်စားသော အမျိုးဖြစ်သည်။ ရှားပင်တို့မည်သည်ကား ဇာတ်အားဖြင့် အနှစ်ရှိကုန်၏။ ချင်ချင်မြည်အောင် မာကုန်၏။ သင်ကိုယ်တိုင် အစာရှာ၍စားခြင်းကို မနှစ်သက်လင့်”ဟု ပြောလေ၏။ “အဆွေ ... ငါလည်း သစ်တောက်လောက်မျိုး၌ ဖြစ်သော ငှက်မဟုတ်ပါလော”ဟု ပြောဆို၍ ခဒိရဝနိယ စကားကို မနာယူဘဲ လျင်မြန်စွာပျံ၍ ခဒိရဝနိယကို အတုပြုကာ ရှားပင်တုံးကို နှုတ်သီးဖြင့် တအားပေါက်လေ၏။

ဦးခေါင်းကွဲကာ သေရရှာ

ခဏခြင်းလျှင် နှုတ်သီးသည် ပြတ်လေ၏။ မျက်လုံးလည်း ပြူး၍ထွက်လေ၏။ ဦးခေါင်းလည်း ကွဲလေ၏။ ပင်စည်၌ မနားနိုင်တော့ဘဲ မြေသို့ကျ၍ -

“အဆွေ ခဒိရဝနိယ ... ငါသည် နှုတ်သီးဖြင့် တစ်ချက်တည်းသာ ပေါက်မိရုံဖြင့် ဦးခေါင်းကွဲခဲ့၏။ အဆူးရှိ၍ သေးငယ်သော အရွက်ရှိသော ဤသစ်ပင်ကား အဘယ်မည်သော သစ်ပင်ဖြင်သနည်း” – ဟု မေးလေ၏။ ခဒိရဝနိယသည် ကလန္ဒက၏ စကားကို ကြားလျှင် -

“အဆွေ ကလန္ဒက ... ငှက်မြတ်ဖြစ်သော သင်သည် အနှစ်မရှိသော လက်ပံတော၊ ကသစ်တောတို့၌ ထွင်းဖောက်၍ ကျက်စားခဲ့ဖူးပြီ၊ နောက်အခါ ဇာတ်အားဖြင့် အနှစ်ရှိသော ရှားတောသို့ရောက်၍ ကျက်စားရာ ဦးခေါင်းကွဲခဲ့ပြီ၊ ထိုသစ်ပင်ကား အနှစ်ရှိသော ရှားပင်ဖြစ်၏” – ဟု ပြောကြားလေ၏။ ကလန္ဒကလည်း ထိုအရပ်၌ပင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ကလန္ဒကသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

ခဒိရဝနိယသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) အားစွမ်းမတူ၊ ထိုသသူ၊ တုမူမပြိုင်ရာ။

(၂) ကလန္ဒက၊ စိတောက်၊ ရှားပင်ပေါက်၊ ဦးနှောက်ကွဲသေရှာ။

ကလန္ဒကဇာတ် ပြီး၏။

• • • ^[၁]