ပရောသဟဿဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၁၀။ လိတ္တဝဂ် -၉၉ - ပရောသဟဿဇာတ်။ ။ တပည့် တစ်ထောင်ကျော်တို့တွင် ဆရာပြောကြားသော တရားကို သိသဖြင့် ချီးမွမ်းခြင်းခံရသော ပညာရှိတစ်ယောက်အကြောင်း။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု

ဘုရားအလိုသိရှာ သာရိပုတ္တရာ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် “ငါ့ရှင်တို့ ... မြတ်စွာဘုရား အကျဉ်းဟောထားသော တရားတော်ကို တရားစစ်သူကြီး ဖြစ်သော သာရိပုတ္တရာသည် အကျယ် ဟောနိုင်သည်” ဟု ရှင်သာရိပုတ္တရာ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ချီးကျူး၍နေခိုက် မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူကာ “ရဟန်းတို့ ... သာရိပုတ္တရာသည် ယခုအခါ၌သာ ငါဘုရား အကျဉ်းဟောထားသော တရားကို အကျယ်ဟောနိုင်သည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ဟောနိုင်ပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အတိတ်ဝတ္ထု

လူတို့ပြည်ရွာ ချဉ်ဆားရှာ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဥဒိစ္စပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လျှင် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွားကာ အတတ်ပညာ သင်ပြီးလျှင် ကာမဂုဏ်တို့ကို ပယ်ခွာ၍ ရသေ့ရဟန်းပြုကာ အဘိညာဉ်ငါးပါး၊ သမာပတ်ရှစ်ပါးကို ဖြစ်စေလျက် ဟိမဝန္တာ အရပ်၌ တပည့်ငါးရာ ခြံရံလျက် နေလေ၏။

တပည့်ကြီးဖြစ်သော ရသေ့သည် မိုးတွင်းအခါ ထက်ဝက်မျှသော ရသေ့တို့ကိုခေါ်၍ ချဉ်ဆားမှီဝဲအံ့သောငှာ လူတို့နေရာသို့ သွားလေ၏။

ဆရာပြောဘိ တပည့်တို့မသိ

ထိုအခါ ရသေ့ကြီးလည်း စုတေခါနီးအချိန်သို့ ရောက်လတ်သော် တပည့်ရသေ့တို့သည် ဆရာကြီးထံ စည်းဝေးကြလျက် ဆရာရသေ့ကြီးအား “ဆရာကြီး ... အဘယ်တရားထူးကို ရပါသနည်း” ဟု မေးကြကုန်၏။ ဆရာရသေ့ကြီးက (နတ္ထိကိဉ္စိ) ဟု ပြောဆို၍ စုတေပြီးလျှင် အာဘဿရဗြဟ္မာဘုံ၌ ဖြစ်လေ၏။

မှတ်ချက် ... [နိယတဗျာဒိတ်ခံပြီး အလောင်းတော်တို့မှာ အရူပသမာပတ်ကို ရသော်လည်း မလားအပ်သော အရပ် တစ်ဆယ့်ရှစ်ပါး အပါအဝင်ဖြစ်၍ အရူပဘုံ၌ မဖြစ်ကုန်။]

တပည့်ရသေ့တို့လည်း (နတ္ထိကိဉ္စိ)ဆိုသော ဆရာကြီး စကား အနက်အဓိပ္ပါယ်ကို နားမလည်ကြဘဲ၊ ငါတို့ ဆရာကြီးအား ရအပ်သော တရားထူးမရှိဟု ယူဆကြပြီးလျှင် သင်္ဂြိုဟ်ရာ သုသာန်ဝယ် ပူဇော်သက္ကာရကို မပြုကြကုန်၏

သိသူပြောပြ မယုံကြ

လူတို့နေရာသို့ သွားနေသော တပည့်ကြီးရသေ့ လာသောအခါ တပည့်တို့အား “ငါ့ရှင်တို့ ... ဆရာရသေ့ကြီး ဘယ်မှာနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်ဘုရား ... စုတေခဲ့ပါပြီ” ဟု ပြော၏။ “ငါ့ရှင်တို့ ... ဆရာကြီး ရအပ်သော တရားထူးကို မေးလိုက်ကြ၏လော” ဟု မေး၏။ “အရှင်ဘုရား ... မေးလိုက်ကြပါသည်” မေးသောအခါ ဆရာကြီးက (နတ္ထိကိဉ္စိ)ဟု ပြောသွားပါသည်။ သို့အတွက် ကျွန်ုပ်တို့သည် ငါတို့ဆရာကြီးအား ရအပ်သော တရားထူးမရှိဟု ယူဆကြကာ ပူဇော်သက္ကာရကို မပြုကြပါကုန်။ “ငါ့ရှင်တို့ ... သင်တို့ကား ဆရာကြီး ပြောဆိုသော စကား၏ အနက်အဓိပ္ပါယ်ကို နားမလည်ကြကုန်၊ ငါတို့ ဆရာကြီးကား အာကိဉ္စညာယတန သမာပတ်ကို ရခဲ့သည်” ဟု ပြောလေ၏။ တပည့်ရသေ့တို့သည် တပည့်ကြီးရသေ့က အဖန်ဖန် ပြောသော်လည်း မယုံကြည်ကြကုန်။

ဆရာကြွလာ ဗြဟ္မာ့ရွာ

ထိုအခါ ဆရာရသေ့ကြီးသည် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ မိမိနေရာ အာဘဿရ ဗြဟ္မာဘုံမှ ဆင်းသက်လာပြီးလျှင် ရသေ့ကျောင်းဝိုင်းအပြင် ကောင်းကင်၌ ကြီးစွာသော တန်ခိုးအာနုဘော်ဖြင့် ရပ်လျက် ...

“တပည့်တို့ ... ပညာမရှိသော သူတစ်ထောင်တို့ အနှစ်တစ်ရာ ငိုကြွေးနေကြငြားလည်း ငါ့စကား၏ အနက်အဓိပ္ပါယ် အကျိုးအကြောင်းကို သိကြမည်မဟုတ်၊ ပညာရှိသော ငါ့တပည့်ကြီး တစ်ယောက်သာ အနက်အဓိပ္ပါယ် အကျိုးအကြောင်းကို သိပေသည်၊ သို့အတွက် ငါ့တပည့်ကြီးကား လူအထောင်တို့ထက် မြတ်၏” –

ဟု တပည့်ကြီး၏ ပညာအာနုဘော်ကို ချီးကျူးကာ တရားဟောပြ၍ တပည့်ရသေ့အပေါင်းတို့ကို သိစေပြီးလဆင် မိမိနေရာ ဗြဟ္မာပြည်သို့ ပြန်လေ၏။

တပည့်ရသေ့တို့လည်း မယုတ်သော ဈာန်သမာပတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ စုတေသောအခါ ဗြဟ္မာပြည်သို့ လားကြရကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ တပည့်ကြီးရသေ့သည် - ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာ။

ဆရာကြီးဖြစ်သော မဟာဗြဟ္မာသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ပညာမဲ့ချည်း၊ အထောင်လည်း၊ ချည်းနှီးမမြတ်ပါ။

(၂) ပညာရှိလျှင်၊ တစ်ယောက်ပင်၊ လူတွင်မြတ်လှပါ။

ပရောသဟဿဇာတ် ပြီး၏။

• • • ^[၁]