သုကဇာတ်

တိကနိပါတ် - ၁။ သင်္ကပ္ပဝဂ် -(၂၅၅) သုကဇာတ်။ ။ မကျက်စားအပ်သော အရပ်သို့ ဖခင်တားမြစ်လျက် မလိုက်နာဘဲ ကျက်စားသွားလာမိသဖြင့် အသက်သေဆုံးရသော ကျေးသားအကြောင်း။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု

အစားလွန်လျှင် သေပွဲဝင်

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတစ်ပါးသည် အစာများစွာစား၍ အစာမကြေခြင်းကြောင့် သေလွန်လေ၏။

ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် ထိုရဟန်းအကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဤရဟန်းသည် ယခုအခါ၌သာ အလွန်စားခြင်းကြောင့် သေလွန်သည် မဟုတ် ရှေးအခါ၌လည်း အလွန်စားခြင်းကြောင့် သေလွန်ခဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အတိတ်ဝတ္ထု

မိဘလုပ်ကျွေး ကျေးငှက်လေး

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် ကျေးအမျိုး၌ဖြစ်၍ အသောင်းမကသော ကျေးတို့မင်းဖြစ်လေ၏။ ထိုကျေးမင်းအား သားဖြစ်သော ကျေးတစ်ကောင်ရှိ၏။

ထိုသားဖြစ်သော ကျေးသည် အားနှင့် ပြည့်စုံလတ်သော် ကျေးမင်းသည် မျက်စိအားနည်းလေ၏။ ကျေးတို့မှာ လျင်သောအဟုတ်ရှိသောကြောင့် အိုးမင်းသောအခါ ရှေးဦးစွာမျက်စိအားနည်းခြင်း ဖြစ်တတ်၏။ သားဖြစ်သော ကျေးသည် အမိအဖဖြစ်သော ကျေးအိုတို့ကို အသိုက်၌ထားကာ အစာအာဟာရကို ယူဆောင်၍ မွေးမြူလေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ကျေးသားငယ်သည် တောင်ထိပ်ဖျားမှ နေ၍ ကြည့်လတ်သော် သမုဒ္ဒရာအလယ်၌ ကျွန်းငယ်တစ်ခုကို မြင်၏။ ထိုကျွန်း၌ ရွှေအဆင်းကဲ့သို့ ဝါဝင်းလျက် ချိုမြိန်ကောင်းမြတ်သော အသီးနှင့်ပြည့်စုံသော သရက်တောသည် ရှိလေ၏။

ဆုံးမစကား မနာကြား

ကျေးသားသည် နက်ဖြန်နေ့ဝယ် အစာရှာသောအခါ၌ ထိုကျွန်းငယ်သို့သွားကာ အလိုရှိတိုင်း သရက်သီးတို့ကို စား၍ သရက်သီးမှည့်ကို ယူဆောင်ကာ အမိအဖတို့အား ပေး၏။ အဖကျေးမင်းသည် သရက်သီးကို စားလတ်သော် အရသာကို မှတ်မိ၍ “အမောင် ... ဤသရက်သီးကား အဘယ်က ရခဲ့သနည်း၊ သမုဒ္ဒရာအလယ်ရှိ ကျွန်းငယ်က သရက်သီးမဟုတ်လော” ဟု မေး၏။ “ဖခင် ... ဟုတ်ပါ၏” ဟု ပြော၏။ “အမောင် ... ဤကျွန်းငယ်သို့ နောက်တစ်ခါ မသွားလင့်၊ ဤကျွန်းငယ်သို့သွားသော ကျေးသားတို့မှာ အသက်မရှည်ကုန်” ဟု တားမြစ်လေ၏။ ကျေးသားသည် အဖကျေးမင်း စကားကို မနာယူဘဲ သွားမြဲတိုင်း သွားလေ၏။

အစားလွန်လှ သမုဒ္ဒရာကျ

တစ်နေ့သောအခါ ကျေးသားသည် ထိုကျွန်းငယ်သို့ သွားကာ ဝမ်း၏ပမာဏကို မသိဘဲ သရက်သီးတို့ကို အလွန်စား၍ မိဘတို့အတွက် သရက်သီးမှည့်ကိုယူကာ သမုဒ္ဒရာ၏ အထက်ကောင်းကင်ဖြင့် ပျံလတ်သော် အလွန်လေးသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ကာ အိပ်ချင်ခြင်း နှိပ်စက်သဖြင့် ငိုက်မြည်းလျက် ပျံလေ၏။ ထိုအခိုက် နှုတ်သီးဖြင့် ချီလာသော သရက်သီးမှည်သည် အောက်သို့ ကျလေ၏။ ထိုကျေးသားသည် အစဉ်သဖြင့် လာမြဲတိုင်းသော ခရီးကို စွန့်လွှတ်ကာ ခရီးမှားလျက် ပျံသွားလတ်သော် အလွန်ပင်ပန်းလှသဖြင့် ကမ်းသို့မရောက်နိုင်တော့ဘဲ ရေပြင်တွင်ကျကာ နစ်မြုပ်လေ၏။ ထိုအခါ ငါးကြီးတစ်ကောင်သည် ကျေးသားကို ဖမ်း၍စားသဖြင့် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။

ကျေးမင်းသည် သားဖြစ်သောကျေးသည် လာချိန်တန်၍ မလာသည်ရှိသော် ကျွန်းငယ်မှအပြန် သမုဒ္ဒရာတွင်ကျ၍ သေသည်ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု သိနှင့်လေ၏။ ထိုအခါ ထိုကျေးသား၏ အမိအဖတို့သည်လည်း အစာအာဟာရကို မရကုန်သည့်အတွက် တဖြည်းဖြည်း ပိန်ချုံး ခြောက်ကပ်၍ သေကြရကုန်၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူသောအခါ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် -

“ရဟန်းတို့ ... ကျေးငှက်သည် စားအပ်သော အစာအာဟာရ၌ အတိုင်းအရှည်ကို သိသမျှ ကာလပတ်လုံး အသက်ရှည်စွာနေရ၍ အမိအဖကိုလည်း လုပ်ကျွေးမွေးမြူရ၏။ စားအပ်သော အစာအာဟာရ၌ အတိုင်းအရှည်ကိုမသိဘဲ အလွန်များစွာ စားသောအခါ၌ကား သမုဒ္ဒရာတွင် နစ်မြုပ်၍ သေရ၏။ စားသောက်အပ်သော အစာအာဟာရ၌ အတိုင်းအရှည်ကိုမသိခြင်းသည် မကောင်းပေ။ ထိုကြောင့် စားအပ်သော အစာအာဟာရ၌ အတိုင်းအရှည်ကို မသိသောသူတို့သည် နစ်မြုပ် ပျက်စီးရကုန်၏။ သိသောသူတို့သည် မနစ်မြုပ် မပျက်စီးရကုန်” – ဟု ဟောတော်မူ၏။

ဤဒေသနာတော်၏ အဆုံး၌ များစွာသောရဟန်းတို့သည် သောတာပန်၊ သကဒါဂါမ်၊ အနာဂါမ်၊ ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်ကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ကျေးသားသည် - ယခုအခါ အစားလွန်၍ သေသောရဟန်း။

ကျေးမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) တိုင်းရှည်မထား၊ အလွန်စား၊ ဆုံးပါးပျက်စီးမည်။

(၂) တိုင်းရှည်ဖြင့်သာ၊ စားသောက်ရာ၊ ကျန်းမာအသက်ရှည်။

သူကဇာတ် ပြီး၏။

• • • ^[၁]