လုံချည်
ခါးကိုပတ်၍ဝတ်ဆင်ရသောမြန်မာ့အဝတ်အထည် / From Wikipedia, the free encyclopedia
လုံချည် သည် အဝတ်တစ်စ ဖြစ်ပြီး မြန်မာနိုင်ငံတွင် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ဝတ်ဆင်ကြသည်။ လုံချည်သည် ၂ မီတာ (၆ ၁/၂ ပေ) ခန့်ရှည်ပြီး ၈၀ စင်တီမီတာ (၂ ၁/၂ ပေ) ခန့် ကျယ်သည်။ အစကို ပုံမှန်အားဖြင့် ဆလင်ဒါပုံစံဖြစ်အောင် ကွင်းလုံး ချုပ်ထားသည်။ ၎င်းကို ခါးပတ်ဝန်းကျင်မှ ခြေမျက်စေ့ နားအထိဝတ်ဆင်သည်။ ၎င်းကို ခါးတွင် အစတစ်ခုပေါ် တစ်ခု ထပ်ခေါက်၍လိပ်ပြီး အထုံးမပါဘဲ ဝတ်ကြသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ သက်သောင့်သက်သာရှိစေရန် ၎င်းကိုဒူးခေါင်းနားအထိ ရောက်အောင် ဝတ်ဆင်ကြသည်။
မြန်မာ့တိုင်းရင်းသား ရိုးရာဝတ်စုံများ | |
အမည် | ပုဆိုး(သို့) လုံချည် |
အသုံးပြုသောနိုင်ငံ | မြန်မာနိုင်ငံ၊ အိန္ဒိယနိုင်ငံ၊ သီရိလင်္ကာနိုင်ငံ၊ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်နိုင်ငံ၊ ထိုင်းနိုင်ငံ |
အခြားအမည်များ | အမျိုးသားများအတွက်-ပုဆိုး၊လုံချည်၊ တောင်ရှည် (၁၈၀၀ ခုနှစ် ဝန်းကျင်ခန့်က) အမျိုးသမီးများအတွက်- ထဘီ၊လုံချည် |
အသုံးပြုသော လူမျိုးများ | ဗမာ၊ ကရင်၊ မွန်၊ ရခိုင်၊ ကချင်၊ ရှမ်း၊ ချင်း၊ ကယားနှင့် အခြား မြန်မာပြည်ဖွား တိုင်းရင်းသား မောင်နှမများ |
အလားတူ အဝတ်အထည်များကို အိန္ဒိယ၊ ဘင်္ဂလားဒေ့(ရှ်)၊ သီရိလင်္ကာ၊ မလေးကျွန်းဆွယ်နှင့် ယုဇ်ဒီဖောရာ (Juiz de Fora) တို့တွင် တွေ့နိုင်သည်။ အိန္ဒိယကျွန်းဆွယ်တွင်ရှိသော နိုင်ငံများတွင် (ဘင်္ဂလားဒေ့(ရှ်)၊ အနောက် ဘင်္ဂလား၊ တောင်အိန္ဒိယနှင့် သီရိလင်္ကာ)၊ ၎င်းကို လန်ချည်၊ လုံချည်၊ ကိုင်လီ သို့မဟုတ် ဆာရမ် ဟုအမည်အမျိုးမျိုးဖြင့် သိကြသည်။ ‘စာမဖတ်တတ်တဲ့ယောက်ျားဟာ အကန်းနဲ့တူပြီး ရက်ကန်းမရက်တတ်တဲ့မိန်းမဟာ အကျိုးနဲ့တူတယ်’ - ဟူသော ဗမာစကားပုံသည်နေအိမ်တိုင်းတွင် လက်ရက်ကန်းစင်များထားရှိပြီး အမျိုးသမီးများက မိသားစုအတွက် လုံချည်ရက်လုပ်ကြသော တစ်ချိန်တစ်ခါက ဗမာစကားပုံတစ်ခုဖြစ်သည်။