Afluud

Afluud betekent in de Spraakwetenschop ene morpholoogschen Vokaalalternatschoon, bi de sik de Stammvokaal in verscheden bögten Formen na een regelmatig Schema verännert. De Begreep stammt uut de Germanistik un geit op Jacob Grimm torügge, de mit den Begreep den Wessel vun den Stamvokaal bi starken Verben in den germaanschen Spraken beschreev, so as plattdüütsch drieven–dreev–dreven. De germaansche Afluud geit op dat Oorindoeuropääsche torügge un finnt sik so ook in anner indoeuropääschen Spraken, besünners in de öller Spraakperioden.^[1]

Buten de indoeuropääsche Spraakfamilie betekent Afluud ook anner vrgliekbaar Phänomenen.

Afluud in’n Plattdüütschen

Op Plattdüütsch un in anner germaanschen Spraken finnt sik Afluud besünners bi den starken Verben. De olen germaansche Spraken harrn söven Afluudregen, de döör Analogie bloot deelwies op Plattdüütsch bewaart sünd.

Bispelen sünd: bieten – beet – bäten, flegen – floog – flagen, singen – sung (öller ook sang) – sungen, kamen – keem (ook kam/kwam) – kamen, röpen – reep – ropen.

• schrieven – schreev – schräven