Substantiv

Dat Substantiv (latiensch nomen substantivum, up Plattdüütsch an’n besten Naamwoort oder Hööftwoort) warrt in veel Grammatikböker för de Scholen just för datsülbige ansehn, as een Nomen. Man in de Spraakwetenschop is dat Substantiv bloß man de Naam för een bestimmte Woortaart. Dat Substantiv steiht denn för den Naam vun een Ding oder een Saak, wat dat gifft oder geben hett oder wo een sik wat ünner vörstellen kann.

Dat gifft verscheden Aarten vun Substantiven:

• Gegenstandswöör (Konkreta)
  • Egennaam (latiensch nomen proprium): Tölke, Gesche, de Werser, Bremen
  • Soortnaam (lat. nomen appellativum of nomen commune): Minsch, Disch, Kunst, Leev
  • Stoffnaam (lat. nomen materiale): Melk, Gold
  • Sammelnaam (lat. nomen collectivum): Familie, Loof, Wedder
• Begreepswöör (Abstrakta)
  • Deverbative, de ut Verben billt sünd: dat Lopen, de Utgang
  • Deadjektive, de ut Adjektiven billt sünd: Schönheit, Dummerhaftigkeit

In de düütsche un ok in de plattdüütsche Spraak weert de Substantiven groot schreven.

Düütsche un plattdüütsche Substantiven höört jümmers to de Genera Maskulinum (männlich), Femininum (wievlich) oder Neutrum (saaklich) hento. In beide Spraken köönt se böögt weern. In Düütsch un Plattdüütsch gifft dat veer Kasi (Fäll) to’n Bögen: Nominativ, Genitiv, Dativ un Akkusativ.

De düütsche Spraak bruukt düsse Kasi noch tämlich leifig, in’t Plattdüütsche is dat al veel minner wurrn, besünners, wat den Genitiv angeiht. In’t Engelsche gifft dat meist keen Bögen mehr, meist as in’t Chineesche wo rein gor nich böögt warrt.

Dat gifft ok allerhand Substantiven, de tohopensett sünd ut verscheden Wöör, t. B. Seilschipp, Grootmast, Sünnschien.

Kiek ok nah bi Plattdüütsche Grammatik.