Apocriefen van het Oude Testament
bijbelse boeken, die niet in de canon zijn opgenomen / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Apocriefen van het Oude Testament (Oudgrieks: ἀπόκρυφος, apokruphos: geheim, verborgen), is een term waarmee bepaalde boeken worden aangeduid die aanvankelijk door sommigen als onderdeel van het Oude Testament van de Bijbel werden beschouwd, maar uiteindelijk niet in de canon van de Bijbel zijn opgenomen.
Protestanten noemen daarnaast ongeveer tien boeken apocrief, die gezaghebbend zijn in andere kerken, zoals de oosters-orthodoxe kerken en de Rooms-Katholieke Kerk. De laatstgenoemde noemt deze boeken deuterocanoniek, dat wil zeggen ‘in tweede instantie aan de canon toegevoegd’. Deze boeken zijn in de regel ontstaan in de periode tussen Oude Testament en Nieuwe Testament in. In de Nieuwe Bijbelvertaling zijn het elf boeken: het aantal hangt ervan af of men de brief van Jeremia als hoofdstuk van Baruch en het Gebed van Azarja als hoofdstuk van Daniël beschouwt, of dat men deze als aparte boeken rekent.