De Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 (Arabisch: النكبة al-Nakba, "De Ramp"; Hebreeuws: מלחמת העצמאות, Milchemet Ha'atzma'oet, "De Onafhankelijkheidsoorlog") tekende zich af in 1947 als een burgeroorlog tussen Palestijnse en Joodse inwoners van het toenmalige Britse mandaatgebied Palestina.[1] In november 1947 had de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in meerderheid in resolutie 181 besloten[2] dat, na beëindiging van het Britse mandaat over Palestina, het Mandaatgebied Palestina verdeeld zou worden in een onafhankelijke Joodse en een onafhankelijke Palestijnse staat. Deze resolutie werd gesteund door de zionistische leiders, maar afgewezen door de Arabische leiders. Kort voordat de Britten zich op 15 mei 1948 uit het Mandaatgebied Palestina terugtrokken, riepen de Joodse leiders onder leiding van David Ben-Gurion de onafhankelijke staat Israël uit, waarop de strijd zich voortzette als een conventionele oorlog tussen deze nieuwe staat en de omliggende Arabische landen.
Quick facts: Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948, Onderde...▼
Oorlogstoneel in mei / juni 1948David Ben Goerion leest de Onafhankelijkheidsverklaring voor, 14 mei 1948Vrijwillige Arabische strijdersJoodse bewoners evacueren de oude stad van Jeruzalem via de Poort van ZionPalestijnse vluchtelingen