Bankgeheim
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Het bankgeheim is een principe waarmee banken persoonlijke informatie van klanten over het gebruik van hun bankrekening beschermen, door middel van rekeningen op nummer of op een andere manier. Gecreëerd met de komst van de Zwitserse bankwet van 1934, wordt het bankgeheim soms gezien als een van de belangrijke aspecten van private banking. Daarentegen wordt het door ngo's en overheden ervan beschuldigd, een belangrijk instrument te zijn van de zwarte markt en de georganiseerde misdaad.
Voor aangelegenheden die betrekking hebben op de belasting op de toegevoegde waarde of op successierechten, geldt het bankgeheim niet. Ook in de inkomstenbelasting geldt het bankgeheim strikt genomen niet in België (wel een zogenaamde bankdiscretie), maar wordt het voor de fiscus door artikel 318 Wetboek Inkomstenbelastingen moeilijk (maar niet onmogelijk) gemaakt om bankgegevens te gebruiken tegen klanten van de bank. Ook ten aanzien van de Belgische invorderingsambtenaar kan het bankgeheim niet worden ingeroepen.[1]
Veel offshore banken opereren vanuit belastingparadijzen zoals de Kaaimaneilanden en Panama, die ook strenge privacywetten hanteren en de relevante gegevens niet delen met buitenlandse belastingadministraties.