Charles-Valentin Alkan
Frans componist (1813-1888) / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Charles-Valentin Alkan[n 1][n 2] (30 november 1813 – 29 maart 1888) was een Franse componist en pianist die over extreem veel virtuositeit beschikte. Op het hoogtepunt van zijn roem in de jaren 1830 en 1840 was hij, samen met zijn vrienden en collega's Frédéric Chopin en Franz Liszt, een van de toonaangevende pianisten in Parijs, een stad waar hij vrijwel zijn hele leven doorbracht.
Charles-Valentin Alkan | ||||
---|---|---|---|---|
Charles-Valentin Alkan (circa 1865) | ||||
Volledige naam | Charles Henri Valentin Morhange | |||
Geboren | 30 november 1813 | |||
Overleden | 20 maart 1888 | |||
Land | Frankrijk | |||
Religie | Jodendom | |||
Stijl | Romantiek | |||
Nevenberoep | Pianist | |||
Handtekening | ||||
(en) Allmusic-profiel | ||||
(en) Discogs-profiel | ||||
(en) MusicBrainz-profiel | ||||
|
Alkan behaalde vele prijzen aan het Conservatoire de Paris, waar hij voor zijn zesde al binnenkwam. Zijn carrière in de salons en concertzalen van Parijs werd gekenmerkt door zijn soms langdurige terugtrekkingen wegens persoonlijke omstandigheden. Hoewel hij een brede kring van vrienden en kennissen had in de Parijse artistieke wereld, waaronder Eugène Delacroix en George Sand, hield hij vanaf 1848 een teruggetrokken levensstijl aan. Gedurende deze periode bleef hij componeren en werden onder andere zijn verzamelingen van grootschalige Etudes in alle Majeur toonsoorten (Op. 35) en alle Mineur toonsoorten (Op. 39) gepubliceerd. Laatstgenoemde bevat zijn Symfonie voor piano solo (Op. 39, nos. 4–7) en Pianoconcert (Op. 39, nos. 8–10), die vaak worden beschouwd als zijn meesterwerken en die van grote muzikale en technische complexiteit zijn. Alkan kwam uit zijn zelfopgelegde pensionering in de jaren 1870 om een reeks recitals te geven die werden bijgewoond door een nieuwe generatie Franse musici.
Alkan's betrokkenheid bij het Jodendom is onmiskenbaar, zowel in het leven dat hij geleid heeft als in zijn muziek komt dit tot uiting. Hij was de eerste componist die Joodse melodieën in kunstmuziek opnam. Vloeiend in Hebreeuws en Grieks, wijdde hij veel tijd aan een volledige nieuwe vertaling van de Bijbel in het Frans. Dit werk, net als veel van zijn muzikale composities, is nu verloren. Alkan is nooit getrouwd, maar zijn vermoedelijke zoon Élie-Miriam Delaborde was, net als Alkan, een virtuoos op zowel de piano als de pedaalpiano, en redigeerde een aantal werken van de zijn vader.
Na zijn dood (die volgens aanhoudende maar ongegronde legende werd veroorzaakt door een vallende boekenkast), raakte Alkan's muziek in vergetelheid, ondersteund door slechts een paar musici, waaronder Ferruccio Busoni, Egon Petri en Kaikhosru Sorabji. Vanaf de late jaren 1960 hebben, onder leiding van Raymond Lewenthal en Ronald Smith, veel pianisten zijn muziek opgenomen en in het repertoire opgenomen. Alkan begint langzamerhand wereldwijd erkenning te ontvangen voor zijn werk, net als dat van zijn vrienden Chopin en Liszt.