Co-existentie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De co-existentie van aansprakelijkheden gaat over de vraag of een contractbreuk door een partij ook kan leiden tot de buitencontractuele aansprakelijkheid van deze partij ten aanzien van een derde.[1] Het betreft met andere woorden over de vraag of een wanprestatie een buitencontractuele fout uitmaakt.
Co-existentie wordt opgesplitst in actieve en passieve co-existentie. Actieve co-existentie houdt in dat de schadelijder omwille van één feit dat leidt tot aansprakelijkheid, meerdere personen kan aanspreken op grond van hetzelfde of van verscheidene aansprakelijkheidsregimes. Passieve co-existentie alludeert op de mogelijkheid van meerdere personen om de dader van het schadeverwekkend feit aan te spreken op grond van hetzelfde of van verscheidene aansprakelijkheidsregimes.[2]