Loading AI tools
Noors filmregisseuse Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Deeyah Khan (Oslo, 7 augustus 1977) is een Noorse filmregisseur en mensenrechtenactiviste[1] van Punjabi/Pashtun afkomst. Ze is een uitgesproken verdediger van vrouwenrechten, vrijheid van meningsuiting en de vrede.
Deeyah Khan دیا خان | ||||
---|---|---|---|---|
Geboren | Oslo 7 augustus 1977 | |||
Geboorteland | Noorwegen | |||
Jaren actief | 1988 - heden | |||
Beroep | Filmregisseur Muziekproducent Mensenrechtenactiviste | |||
Films | Banaz: A Love Story White Right: Meeting the Enemy. | |||
(en) IMDb-profiel | ||||
|
Deeyah Khan is oprichter en CEO van het filmbedrijf Fuuse. Haar debuutfilm als regisseur en producent, Banaz: A Love Story (2012), won een Peabody Award (2013) en de 2013 Emmy Award voor beste internationale documentairefilm. Daarnaast kreeg ze ook de Royal Television Society-nominatie voor beste actualiteitenfilm ("current affairs documentary").
In 2015 maakte ze de film Jihad: A Story of the Others ("Jihad: een verhaal van de anderen") waarin ze met gesprekken probeert te achterhalen waarom de jihadboodschap zo goed aanslaat bij westerse jongeren. In Jihad: A Story of the Others ontmoet Deeyah een van de starters van de Britse Jihad, Abu Muntasir, die meermaals op Jihad ging sinds de jaren tachtig en extremisme predikte naar duizenden jonge moslims in het Verenigd Koninkrijk en de rest van de westerse wereld.
Deeyah Khan is ook oprichter van World Woman ("Wereldvrouw"), een jaarlijks internationaal festival voor kunst en activisme in Oslo.
Deeyah Khan heeft prijzen ontvangen voor haar werk in het bijdragen aan de vrijheid van meningsuiting, in 2012 kreeg ze de Ossietzkyprijs van de Noorse delegatie van PEN.
De documentaire Islam's Non-Believers over ex-moslims ging in oktober 2016 in première. Khan ontving hiervoor een prijs van de Council of Ex-Muslims of Britain (CEMB).
Deeyah Khan is geboren in het Ullevål Universiteitsziekenhuis in Oslo, Noorwegen als dochter van ouders met een islamitische achtergrond. Ze heeft één broer genaamd Adil Khan, die film- en theateracteur is.
Deeyah Khan startte haar carrière als muzikant, zangeres en podiumperformer in het publieke oog vanaf een leeftijd van 7 jaar. In het begin zong ze vooral traditioneel Zuid-Aziatische klassieke muziek en folkmuziek, maar ze werd geleidelijk meer componist van wereldmuziek. Khans vader was zeer enthousiast over muziek en in 1984 gaf hij zijn 7-jarige dochter over aan de supervisie van Ustad Bade Fateh Ali Khan. Deeyah studeerde Pakistaanse en Noord-Indische klassieke muziekvormen onder zijn supervisie.[bron?]
Toen Deeyah acht jaar oud was, gaf ze haar eerste optreden op nationale televisie: ze speelde op de show Halv Sju, waarna ze op festivals speelde. Deeyah was ook lid van het NRK meisjeskoor en kreeg muzieklessen met Afro-Amerikaanse sopraan Anne Brown. Deeyah kreeg ook enkele jaren verdere muzikale training van Ustad Sultan Khan.[bron?]
Omdat muziek in veel moslimgemeenschappen een oneervol beroep voor vrouwen wordt bevonden, kreeg Khan in Noorwegen voor enkele jaren te maken met zware verguizing en doodsbedreigingen. Initieel waren de verguizing en bedreigingen gericht op haar ouders: "I remember my dad having to defend the fact that I was doing music, even as a child. I remember this at eight, nine years old where ... various people come to the house and say, 'We don't even let our sons do it, why would you let your daughter do this?'" (vrij vertaald: Ik herinner dat mijn vader moest verdedigen dat ik muziek, zelfs als kind, bedreef. … verschillende mensen kwamen langs en zeiden "wij laten onze zonen dit niet eens doen, waarom zou jij je dochter dit laten doen?").[2]
Ondanks de toenemende druk en geweldsbedreigingen bleef Khans familie haar ondersteunen. Nadat Khan aangevallen was op het podium van haar eigen concert en doorzettende intimidatie over zich heen kreeg, verhuisde ze op 17-jarige leeftijd naar Londen om daar haar leven en werk op te pakken. Volgens Brits commentator Nick Cohen "kwam niemand op voor Deeyah. Niet liberaal-links of compassionele conservatieve politici. Niet de BBC en ook niet de liberale media. Niet Amnesty International of de "bezorgde" artiesten die zo veel linkse idealen verdedigen. Niemand kon het iets schelen. Het verdedigen van een Aziatische vrouw tegen ongeprovoceerde aanvallen van Aziatische mannen was naar hun ideeën een racistische of islamofobe daad. Onbeschermd en onopgemerkt, slonk Deeyah ineen om te gaan leven in een anonieme achterwijk in Atlanta, en begon de lange taak om zichzelf weer bij elkaar te trekken".[3]
Khan is doorgegaan met het werken in de muziekindustrie als componiste en muziekpruducente.
Deeyah Khan bedacht en begon Sister-hood in 2007,[14] het doel van Sister-hood is om een uitlaat van artistieke expressie te geven voor jonge aspirerende moslima artiestes in verschillende disciplines. Sister-hood werd in 2016 heropgestart als een globaal online magazine en een platform voor het promoten van live evenementen voor het promoten van vrouwelijke stemmen met een moslimafkomst.
Aan het begin van 2011 richtte Deeyah Khan Memini op. Memini is een globaal digitaal initiatief ter herinnering van slachtoffers van eerwraak wereldwijd.[15][bron?]
In februari 2012 richtte Khan het Honour Based Violence Awareness Network ("Bewustmakingsnetwerk voor eergerelateerd geweld") op in samenwerking met Joanne Payton van de Cardiff University[16] (HBVA). Dit netwerk is een digitaal redmiddelcentrum ter voortstuwing van het begrip en het bewustzijn over eerwraak en eergebaseerd geweld door onderzoek, training en informatieverspreiding.[17]
Deeyah is al jaren actief in het creëren van bewustzijn over eerwraak. In 2009 regisseerde en produceerde ze Banaz: A Love Story, een documentaire over eerwraak. De film ontving zijn première in het Verenigd Koninkrijk op het Raindance Film Festival in Londen in september 2012.[18] Dit was Deeyah's eerste film als regisseur en producent. De documentaire ontving veel positieve kritiek en internationale prijzen, inclusief de 2013 Emmy Award voor beste internationale documentaire. De film wordt gebruikt om Britse politie te trainen.[19]
Jaar | Titel | Functie | opmerking | Type |
---|---|---|---|---|
2022 | Behind the Rage: America’s Domestic Violence | Regisseur en producent | Documentaire | |
2020 | Muslim In Trump’s America | Regisseur en producent | Won een Peabody Award.[20] | Documentaire |
America’s War On Abortion | Regisseur en producent | Won een BAFTA.[21] | Documentaire | |
2017 | White Right: Meeting The Enemy | Regisseur en producent | Won Emmy Award[22]. Won Royal Television Society award[23]. Won PeaceJam Speciale juryprijs.[24] Won Rory Peck Award[25]. Won Asian Media Awards[26]. Genomineerd voor BAFTA in de categorie Beste Actualiteitendocumentaire.[27] Genomineerd voor Frontline Club Awards[28]. | Documentaire |
2016 | Islam's Non-Believers | Regisseur en producent | Nominatie voor Asian Media Awards in de categorie 'Best Investigation' voor 2017.[29] | Documentaire |
2015 | Jihad: A Story of the Others | Regisseur en producent | Won New York International Independent Film and Video Festival prijs als Beste korte documentaire. Ontving Norwegian Ministry of Arts & Culture Human Rights Award voor documenteren van de Jihad.[30] Genomineerd voor de Grierson Awards.[31] Genomineerd voor BAFTA in Beste Actualiteitendocumentaire.[32] Genomineerd voor de 56ste Golden Nymph Award in Actualiteitendocumentaires van het Monte-Carlo Television Festival. | Documentaire |
2012 | Banaz: A Love Story | Regisseur en producent | Won een Peabody Award. Won een Emmy Award voor Beste Internationale Documentaire Film (2013).[33] Won de Bergen International Film Festival prijs voor Beste Noorse Documentaire (2013). Royal Television Society nominatie voor beste actualiteitendocumentaire. | Documentaire |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.