Elektrische gitaar
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Een elektrische gitaar is een gitaar die doorgaans geen klankkast heeft maar haar geluid volume geeft via een versterker met luidspreker.
Zie Gitaar voor het hoofdartikel over dit onderwerp.| Elektrische gitaar | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
De Fender Stratocaster, een van de bekendste types elektrische gitaar. | ||||
| Classificatie | ||||
| Gerelateerde instrumenten | ||||
| klassieke gitaar, archtopgitaar, steelstringgitaar, basgitaar, baritongitaar, 3rd bridge-gitaar | ||||
| Fabrikanten | ||||
| Fender, Gibson, Ibanez, ESP, Schecter, B.C. Rich, Paul Reed Smith, VOX, Yamaha | ||||
| Meer artikelen | ||||
| gitaar, klankkast, fret, opnemer | ||||
| ||||
De trillingen van de stalen snaren worden opgepikt door elektromagnetische opnemers (elementen) die bestaan uit magneten en spoelen. De verstoringen van het magneetveld worden omgezet in elektrische stroom die via een instrumentkabel van de gitaar naar een versterker wordt geleid. Deze versterker zet het elektrische signaal uiteindelijk met een luidspreker om in hoorbaar geluid. De vorm van de gitaar is nauwelijks van belang voor de uiteindelijke klank van de gitaar maar des te meer voor het speelgemak. Hoe minder geluid van de trillende snaar wordt overgedragen op de 'body' van de gitaar, hoe langer een snaar kan blijven trillen.[bron?] Dit lange doorklinken (sustain) geeft mogelijkheden die een akoestische gitaar niet heeft. Vaak is op de elektrische gitaar een vibratosysteem[1] gemonteerd, waarmee de bespeler de toon van de gitaar kan laten vibreren door de spanning in de snaren afwisselend te verlagen en te verhogen (of omgekeerd).
Oops something went wrong: