Elektron
negatief geladen elementair deeltje / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Het elektron (Oudgrieks: ἤλεκτρον, betekenis: barnsteen dat door wrijving elektrisch geladen werd) is een negatief geladen elementair deeltje, dat gebonden kan zijn, bijvoorbeeld in een atoom, of zich vrij in de ruimte kan bevinden. De ontdekking van het elektron in 1897 wordt toegeschreven aan Joseph John Thomson.
Zie Elektron (doorverwijspagina) voor andere betekenissen van Elektron.
| Elektron | ||
|---|---|---|
| ||
| Samenstelling | Elementair deeltje | |
| Generatie | Eerste | |
| Interactiekrachten | zwakke, elektromagnetische kracht, gravitatiekracht | |
| Symbool | e- | |
| Ontdekt | Joseph John Thomson (1897) | |
| Massa | 9,109 383 56(11) × 10−31 kg = 0,510 998 950 MeV/c² | |
| Vervalt naar | stabiel | |
| Elektrische lading | -1 e (= -1,6022 × 10−19 C) | |
| Spin | 1/2 | |
Het elektron behoort tot de klasse der leptonen en daarmee tot de eerste generatie materie. Deze deeltjes zijn stabiel. Als een elektron zich in een elektrisch veld bevindt ondervindt het, net als een ion, daarvan invloed. Als het zich in een magnetisch veld voortbeweegt, ondervindt het de lorentzkracht. De hypothese van De Broglie, dat alle materie het karakter van een golf heeft waarvan de golflengte afhangt van de massa en de snelheid van het deeltje, geldt ook voor het elektron.