Honderdjarige Oorlog

De Honderdjarige Oorlog bestaat uit een reeks oorlogen, gevoerd van 1337 tot 1453, tussen het huis Valois en het huis Plantagenet, ook bekend als het huis Anjou. Inzet van de oorlogen was de Franse troon, die vacant was door het uitsterven van het huis Capet, de eerste lijn van Franse koningen. Het Huis Valois maakte aanspraak op de titel van koning van Frankrijk, terwijl de Plantagenets aanspraak maakten op zowel de troon van Frankrijk als de troon van Engeland. De Plantagenets waren de heersers van het koninkrijk Engeland tijdens de 12e eeuw en hadden hun wortels in de Franse gebieden van Anjou en Normandië (het Angevijnse Rijk van Hendrik II van Engeland).

Quick facts: Honderdjarige Oorlog, Datum, Locatie, Resulta... ▼

Honderdjarige Oorlog
Het Beleg van Orléans
Datum	1337–1453
Locatie	voornamelijk Frankrijk en de Nederlanden
Resultaat	overwinning voor het huis Valois, dat de troon van Frankrijk veilig stelt
Casus belli	Engelse aanspraak op de Franse kroon
Territoriale veranderingen	het huis Plantagenet verliest alle continentale gebieden behalve Calais
Strijdende partijen
Huis Valois gesteund door: Frankrijk Bretagne (Blois) Bourgondië (1337 tot 1419 en 1435 tot 1453) Castilië Schotland Genua Bohemen Aragon Huis Plantagenet gesteund door: Engeland Bretagne (Montfort) Aquitanië Vlaanderen (1337 tot 1360) Bourgondië (1419 tot 1435) Gentse Opstandelingen Portugal Navarra
Leiders en commandanten
Filips VI (1337–1350) Jan II (1350–1364) Karel V (1364–1380) Karel VI (1380–1422) Karel VII (1422–1453) Eduard III (1337–1350) Richard II (1350–1364) Hendrik IV (1364–1380) Hendrik V (1380–1422) Hendrik VI (1422–1453)

Het conflict duurde 116 jaar, onderbroken door verscheidene periodes van vrede, voordat het uiteindelijk eindigde door het verdrijven van de Plantagenets uit Frankrijk (behalve uit Calais). Het resultaat was een overwinning voor het huis Valois. De oorlog had de Valois wel bijna geruïneerd, terwijl de Plantagenets zichzelf hadden verrijkt door plundering. Frankrijk leed sterk onder de oorlog, omdat het grootste gedeelte van het conflict plaatsvond op Frans grondgebied.

De "oorlog" was in feite een reeks van conflicten en wordt meestal onderverdeeld in drie of vier fasen:[1]

• de Oorlog van Eduard (1337–1360),
• de Oorlog van Karel (1369–1389),
• de Oorlog van Lancaster (1415–1429)
• en het trage verval van de Plantagenets (1429–1453) na de verschijning van Jeanne d'Arc (1412–1431).

Verschillende andere eigentijdse Europese conflicten hadden rechtstreeks betrekking tot dit conflict: de Bretonse Successieoorlog, de Castiliaanse Burgeroorlog en de Oorlog van de Twee Peters met Hendrik II van Castilië en Peter IV van Aragón versus Peter I van Castilië en de Portugese burgeroorlog en crisis van 1383–1385 tussen Johan I van Castilië, zoon van Hendrik II en Johan I van Portugal. De benaming "Honderdjarige Oorlog" is een term, uitgevonden door latere historici, om de reeks van gebeurtenissen te beschrijven.

De oorlog dankt zijn historische betekenis aan een aantal factoren. Hoewel het in de eerste plaats een dynastiek conflict was, gaf de oorlog aanzet tot ideeën van zowel Frans als Engels nationalisme. Op militair vlak zag het de invoering van nieuwe wapens (de longbow en uiteindelijk het kanon bij de laatste Slag bij Castillon) en tactieken, die het oudere systeem van feodale legers, gedomineerd door zware cavalerie, ondermijnden. De eerste beroepslegers in West-Europa sinds de tijd van het West-Romeinse Rijk werden ingevoerd tijdens de oorlog, waardoor de rol van de ridders veranderde. Hierdoor, en door de lange duur, wordt de Honderdjarige Oorlog dikwijls gezien als een van de belangrijkste conflicten in de geschiedenis van middeleeuwse oorlogsvoering. Door opstanden, epidemieën (Zwarte Dood, 1347–1351), hongersnood (de grote hongersnood van 1315–1317) en plunderende bendes (voormalige) huursoldaten was aan het einde van de oorlog de bevolking gehalveerd.