Hylaeosaurus
geslacht uit de superfamilie Ankylosauria / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Hylaeosaurus[1][2] is een geslacht van uitgestorven plantenetende ornithischische dinosauriërs, behorend tot de Ankylosauria, dat tijdens het Vroeg-Krijt leefde in het gebied van het huidige Engeland.
Hylaeosaurus Status: Uitgestorven, als fossiel bekend Fossiel voorkomen: Vroeg-Krijt | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Taxonomische indeling | ||||||||||
| ||||||||||
Geslacht | ||||||||||
Hylaeosaurus Mantell, 1833 | ||||||||||
Typesoort | ||||||||||
Hylaeosaurus armatus Mantell, 1833 | ||||||||||
Afbeeldingen op Wikimedia Commons | ||||||||||
|
Het eerste fossiel van Hylaeosaurus werd in 1832 gevonden. In 1833 kreeg het dier zijn naam, die zoiets als 'woudsauriër' betekent, toen de typesoort Hylaeosaurus armatus benoemd werd. In 1842 was Hylaeosaurus een van de drie geslachten op basis waarvan de Dinosauria voor het eerst als een aparte groep onderkend werden. Ook is H. armatus de eerste ontdekte ankylosauriërsoort. Hoewel er nog eens drie soorten van Hylaeosaurus benoemd zouden worden, denken de tegenwoordige wetenschappers dat het daarbij misschien om heel andere dinosauriërs gaat. Ook bleek dat het alleen van het oorspronkelijk fossiel zeker was dat het om Hylaeosaurus ging. Omdat het een gedeeltelijk skelet was, is er maar weinig over de soort bekend.
Hylaeosaurus werd hooguit vijf meter lang en twee ton zwaar. Hij was plat en laag gebouwd. De rug werd bedekt door pantserplaten. Aan de zijkanten van de voorkant van de romp stonden lange naar achteren gebogen stekels die roofsauriërs moesten afschrikken. Ook aan de zijkanten van de nek stonden stekels. Vermoedelijk had Hylaeosaurus, net als zijn mogelijke directe verwanten, de Nodosauridae, een hoornsnavel waarmee hij stukken plant afbeet die in zijn brede buikholte verteerd werden.