Loading AI tools
ringvormige landschapsvorm achterblijft na de inslag van een ander hemellichaam Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Een inslagkrater (of inslagbekken) is een krater (een komvormige of ringvormige landschapsvorm) die in de bodem van een hemellichaam achterblijft na de inslag van een ander hemellichaam.
Het inslaande lichaam is meestal een meteoriet, die van een komeet of een planetoïde afkomstig kan zijn. Het getroffen lichaam kan iedere planeet, maan of planetoïde zijn met een vast oppervlak. Bij het ontstaan van het zonnestelsel bleef veel puin rondzwerven dat op de planeten insloeg. Daardoor vertonen veel inactieve planeten (zoals Mercurius) en manen (zoals onze Maan) nu nog veel inslagkraters. Op planeten (zoals onze Aarde) of manen (zoals de Jupitermaan Io) die geologisch actief zijn of een behoorlijke dampkring hebben, vindt men veel minder inslagstructuren doordat ze zijn uitgewist door erosie en landschaphernieuwing. Kratertellingen zijn dan ook een belangrijke gegevensbron voor planetologen om schattingen van de leeftijd van planeetoppervlakken te maken.
Aan de vorm (morfologie) van een inslagkrater zijn twee delen te onderscheiden:
De kraterdepressie is de eigenlijke krater. Hij wordt begrensd door de uitstekende kraterrand. Vaak is de kraterbodem gevuld met restmateriaal van de kratervorming: gebroken en gesmolten moedergesteente.
Bij grotere kraters zijn gedeeltelijk concentrische plateaus te zien. Deze terrassen ontstonden door verzakkingen, via een cirkelvormig glijvlak van de binnenste kraterwand. Verder is er bij deze grotere kraters vaak ook een centrale berg of middenpiek aanwezig. Sommige kraters vertonen zelfs meerdere centrale bergen.
Bij zeer grote kraters zijn er in plaats van één kraterrand verschillende concentrische ringstructuren rond het middelpunt van de krater.
De ejecta zijn gelegen buiten de kraterrand. Het is het materiaal dat bij de inslag werd weggeslingerd. Grotere brokken kunnen door inslag kleinere secundaire kraters doen ontstaan. Vaak zijn deze in radiale ketens geordend.
Bij jonge kraters komen vaak kraterstralen voor. Dit zijn heldere strepen die zich vanuit het kratercentrum uitstrekken. Ze bestaan voor een belangrijk deel uit glas dat door de intense hitte van de inslag werd gevormd. Kraterstralen kunnen erg lang zijn. Zo vertrekken er van de Maankrater Copernicus kraterstralen van 400 km lang.
Inslagkraters ontstaan doordat een object uit de ruimte met hoge snelheid inslaat op een planeetoppervlak. Het hele proces waarbij een inslagkrater ontstaat, is (geologisch gezien) extreem snel: het gebeurt in enkele minuten tot enkele uren. Anders dan bij vulkaankraters is daarmee de opbouw van de krater gedaan. De enige vervorming die later optreedt is het langzaam afbreken van de krater door erosie (of doordat er een andere krater bovenop wordt gevormd die de vorige (gedeeltelijk) vernietigt. Door erosie wordt een krater langzamerhand afgevlakt en verliest deze zijn karakteristieke vorm. Men spreekt dan van een cryptokrater.
Uitgaande van de vorm (en grootte) van de kraterdepressie deelt men inslagkraters in verschillende soorten in:
De geoloog Eugene Shoemaker was een van de eersten die de invloed van meteorietinslagen op de aardse en planetaire geologie onderkende.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.