Magnetische fluxdichtheid

De magnetische fluxdichtheid, ook magnetische inductie in een punt is de oppervlaktedichtheid van de magnetische flux ${\displaystyle \Phi }$, dus de magnetische flux per oppervlakte-eenheid, en wordt meestal aangeduid met het symbool ${\displaystyle {\vec {B}}}$. Het is, in tegenstelling tot de magnetische veldsterkte, een maat voor de sterkte van het magnetische veld onder invloed van materie. Er geldt:

${\displaystyle {\vec {B}}={\frac {\mathrm {d} \Phi }{\vec {\mathrm {d} S}}}}$,

met ${\displaystyle {\vec {\mathrm {d} S}}}$ het oppervlakte-element.

De magnetische fluxdichtheid wordt gemeten in tesla (T), dat is weber per vierkante meter (Wb/m²), of uitgedrukt in basiseenheden V s/m².

De magnetische fluxdichtheid ${\displaystyle {\vec {B}}}$ is een pseudovectorveld.

In een punt van een magnetisch veld is de magnetische fluxdichtheid voor te stellen als een vector in de veldrichting met een grootte gelijk aan de lorentzkracht die een stroomdraad per meter en per ampère ondervindt als de stroomdraad loodrecht op de veldlijnen staat, of algemener de lorentzkracht die een geladen deeltje per eenheid van lading en per snelheid loodrecht op ${\displaystyle {\vec {B}}}$ ondervindt.