Narciso Yepes
Spaans gitarist (1927-1997) Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Spaans gitarist (1927-1997) Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Narciso Yepes (Lorca, provincie Murcia, 14 november 1927 - Murcia, 3 mei 1997) was een Spaans klassiek gitarist, beschouwd als een der meest vooraanstaande 20e-eeuwse uitvoerders van klassieke gitaarmuziek in de wereld.
.jpg)
Yepes was een meester van de klassieke gitaar. Hij begon op zijn dertiende jaar met zijn opleiding aan het conservatorium van Valencia, waar hij harmonieleer, compositie, en 'optreden' studeerde.
In december 1947 maakte hij zijn debuut in Madrid met het Concierto de Aranjuez (van de blinde componist Joaquín Rodrigo), onder de orkestdirectie van dirigent Ataúlfo Argenta. Het overweldigende succes en de kritieken van dit optreden maakte hem bekend bij het grote publiek.
In 1952 bewerkte hij een traditioneel lied voor de gitaar: Romance d'Anonyme. Deze muziek werd gebruikt in de film Juegos prohibidos (Jeux interdits, Verboden Spelen) van regisseur René Clément (1952). Dit canción para la guitarra (lied voor de gitaar) behoort tegenwoordig tot de klassieke standaards van elke gitarist. Yepes voerde ook andere stukken uit voor deze film. Later componeerde hij de filmmuziek 'La Fille aux Yeux d'Or' (1961) en 'La viuda del capitán Estrada' (1991). Hij trad in 1967 op als muzikant in de film 'El amor brujo'.
Narciso Yepes trouwde in 1958 met Marysia Szumlakowska,[1] een jonge Poolse studente filosofie. Zij kregen drie kinderen: Juan de la Cruz (overleed op 18-jarige leeftijd bij een verkeersongeval), Ignacio Yepes (fluitist en dirigent), en Ana Yepes (choreografe en ballerina).
In 1964 voerde Yepes het Concierto de Aranjuez met het Berlin Philharmonic Orchestra, met de première van de tiensnarige gitaar, door hem uitgevonden in samenwerking met de bekende (flamenco) gitaarbouwer José Ramírez III.[2] Zijn onvrede over de onbalans in het geluidsevenwicht van de zessnarige gitaar bij bepaalde natuurlijke harmonieën was de reden om een dergelijke gitaar te ontwerpen. Het instrument maakte het mogelijk om oorspronkelijk barokke muziekstukken voor de luit uit te voeren zonder transpositie van de basnoten. De belangrijkste reden om dit instrument te ontwerpen was de toevoeging van extra snaren, dienend als resonatoren, die C, A#, G#, F# gestemd waren. Hierdoor was dit de eerste echt chromatische gitaar, vergelijkbaar met de piano met zijn resonantie/pedaal mechanisme.
Na 1964 gebruikte Yepes zijn tiensnarige gitaar -ook wel décacorde genoemd- exclusief tijdens zijn vele optredens (130 per jaar) met de belangrijkste orkesten over de hele wereld.
Naast zijn werk als muzikant was Yepes een belangrijk geleerde, die met zijn research in vergeten 16e- en 17e-eeuwse manuscripten een schat aan muziek voor gitaar en luit terugvond. Ook was hij de eerste die het complete werk van Bach op een historische barok luit opnam. Tijdens zijn geduldig studeren op dit instrument ontwikkelde Narciso Yepes een revolutionaire techniek en ontdekte vele nieuwe mogelijkheden in het gebruik van de luit.
In de jaren 80 vormde Yepes het Trio Yepes met zijn zoon Ignacio op fluit en blokfluit, zijn dochter Ana dansend op haar eigen choreografie.
Vanaf 1993 trad Narciso Yepes steeds minder op als gevolg van een aftakelende gezondheid. Zijn laatste concert gaf hij op 1 maart 1996 in Santander, waarna hij in 1997 aan lymfeklierkanker in Murcia overleed.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
