Overleg gebruiker:Markfan
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De Ridder geeft aan een brede muzieksmaak te hebben en haar eigen muziek wordt dan ook door vele artiesten beïnvloed. Ze laat zich door veel muziek inspireren. Ze houdt van veel soorten muziek, "van Zita Swoon tot de meest marginale dansmuziek", maar noemt soul en blues als haar basis. Ze groeide op met de muziek van The Rolling Stones en meent dat ze Under My Thumb al meezong toen ze drie was. Ook de muziek die ze later luisterde had vaak een "bluesy tintje"; ze noemt hier Hall & Oates, Stevie Wonder en beschrijft dat als "een beetje poppy, maar toch ook echte R&B". Ze is een groot fan van Moloko-zangeres Róisín Murphy, die volgens De Ridder "happy deuntjes" lijkt te schrijven, maar in wiens muziek je altijd blues en soul terughoort. Ze noemt Tom Helsen als één van haar favoriete Belgische muzikanten.[11] Verder verwijst ze graag naar een hele lange lijst artiesten waar ze haar inspiratie uit haalt: Sting, James Brown, Ray Charles, Phil Collins, Mika, Metallica, Nirvana, Prince, Coldplay, Jimi Hendrix, The Beatles, Papa Roach, George Michael, Lamb, Aretha Franklin, Michael Jackson, Regina Spektor, Justin Timberlake, Eurythmics, Alicia Keys, Manu Chao, Jamiroquai, Disturbed, Jamie Cullum, Billie Holiday, Peggy Lee, Gorillaz, Air, Das Pop, Seal en John Hiatt.[16]
Home | Bijdragen | Overleg | To-do-list | Kladblok | Handig |
Vragen die hier gesteld worden, worden door mij hier beantwoord. |
Over haar eigen stemgeluid zegt ze dat ze altijd "hees, wat bluesy geluid" heeft gehad. Tijdens haar zangopleiding is ook gebleken dat ze tijdens improvisaties altijd snel op de blues scale overschakelde.[11] De Ridder heeft vermoedelijk het bereik van een alt. Ze schrijft haar eigen teksten, waarbij ze zichzelf begeleid op keyboard, piano of gitaar.[10] Mede door haar brede muzieksmaak vindt ze het moeilijk haar eigen muziek in een hokje te duwen en houdt het vaak "bij pop-electro met een bluesy feel".[11] De inspiratie voor de teksten haalt ze uit de wereld om zich heen.[6] Haar nummers gaan om dingen die ze zelf meemaakt: tienerzaken met een hoop "grotemensenclichés".[11] Ze heeft niet de intentie de wereld te veranderen met haar muziek en de thema's in haar teksten, maar tracht enkel te verwoorden wat ze op een bepaald moment denkt of voelt.[6] Ze probeert haar muziek interessant te maken voor de luisteraar: niet alleen qua muziek, maar ook qua tekst, door er bijvoorbeeld een gezonde dosis ironie in te stoppen – Dumb Blonde is hier een goed voorbeeld van.[11] Momenteel is De Ridder tevreden met de nummers die ze schrijft en het genre waaronder deze vallen, maar ze geeft aan dat ze nog jong is en dat ze haar eigen stijl nog moet vinden. Ze zegt zich nog te ontwikkelen als artiest, maar heeft niet de drang om mee te gaan in de heersende "vakjesmentaliteit". Ze verwijst hierbij naar de trend in de muziekwereld waarbij alternatieve- en popmuziek tegenover elkaar staan. Volgens De Ridder zijn de allergootste artiesten pas groot geworden toen ze "over de lijntjes heen kleurden". Artiesten die dit niet doen, lopen volgens haar een groot risico om slaaf te worden van hun eigen publiek. Zelf wil ze alle muziekstijlen eens geproefd hebben.[7]
Lijkt me wel een hele uitleg voor een zangeresje dat helemaal niets uitgebrazcht heeft. ;-)
Je hoeft trouwens geen commentaar te geven dat ik gesnoeid heb want nadien heb ik alles terug naar de oorspronkelijke staat teruggezet. ;-) – De voorgaande bijdrage werd geplaatst door Pix (overleg · bijdragen) 27 jun 2012 21:53