Zwentibold
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De Oost-Frankische hertog Zwentibold (of: Zwentibald; Latijn: Zventiboldus Rex <zegelinscriptie[1]>, Zvendebald rex [2], Sventiboldus dux Lotharingiae[3], of: Zventibaldus, Suventibaldus[4], *870/871 – begraven te Susteren, 13 augustus 900), uit het Huis der Karolingen, was in de vroege middeleeuwen, van 895 tot 900, de tweede en laatste koning van Lotharingen. Tot dit verzelfstandigd rijk behoorden voor een groot deel ook de Lage Landen, die daarvan een substantieel deel uitmaakten. Na Zwentibold zou in dit gebied, in het stroomgebied van Maas, Moezel en Rijn, het oude stamland van de Karolingers, het hertogdom Neder-Lotharingen (959 / 977 – 1190) ontstaan. Aldus werd Zwentibold de 'eerste koning op Nederlands grondgebied'.[5]
Zwentibold | ||
---|---|---|
870 of 871 - 900 | ||
Koning van Lotharingen | ||
Periode | 895-900 | |
Voorganger | Arnulf van Karinthië | |
Opvolger | Hertog Gebhard van Franconië | |
Vader | Arnulf van Karinthië | |
Moeder | Winburg | |
Dynastie | Karolingen |
Zwentibold was de oudste, maar onechte zoon van de laatste Karolingische keizer, Arnulf van Karinthië (*ca. 845 – Regensburg, 8 december 899). Zwentibold werd geboren tijdens het lange bewind van zijn overgrootvader, Lodewijk II 'de Duitser', koning in Oost-Francië. Diens zelf ook onwettige kleinzoon Arnulf verwekte Zwentibold bij een concubine, Vinburga (Winburg), die mogelijk een Moravische was.[6]