Aafje Looijenga-Vos

Aafje Looijenga-Vos (Marum, 29 april 1928 – Amersfoort, 4 november 2018) was een Nederlands kristallograaf en hoogleraar scheikunde aan de Rijksuniversiteit Groningen.^[1]

Aafje Looijenga-Vos
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Persoonlijke gegevens
Geboortedatum	29 april 1928
Geboorteplaats	Marum
Overlijdensdatum	4 november 2018
Overlijdensplaats	Amersfoort
Nationaliteit	Nederlands
Academische achtergrond
Alma mater	Rijksuniversiteit Groningen
Promotor	Eelko Wiebenga
Wetenschappelijk werk
Vakgebied	Kristallografie
Universiteit	Rijksuniversiteit Groningen

Biografie

Na de mulo in Zwartsluis en het Christelijk Lyceum in Zwolle ging Aafje Vos kort na de Tweede Wereldoorlog scheikunde studeren aan de Rijksuniversiteit in Groningen. Haar interesse voor röntgenkristallografie ontstond na een lezing over dit onderwerp van Groningse hoogleraar Eelko Wiebenga. In 1952 slaagde ze met lof voor haar doctoraalexamen, waarna ze aan haar promotieonderzoek begon in de onderzoeksgroep van Wiebenga. Ze promoveerde cum laude in 1955 op het proefschrift "De kristalstructuur van P₄S₁₀ en P₄S₇".

Na haar promotie was ze van 1955 tot 1967 wetenschappelijk medewerkster en later lector aan de Rijksuniversiteit Groningen. Daarnaast was ze twee jaar lang werkzaam op kristallografische instituten in Glasgow, Leeds, Oxford en Cambridge, waar ze in Oxford ook heeft samengewerkt met Dorothy Hodgkin. In 1962 werd ze benoemd tot hoogleraar algemene scheikunde en later, in 1967, tot hoogleraar structurele scheikunde in Groningen. In 1982 trad ze in het huwelijk met Hans Looijenga, een weduwnaar met acht kinderen, en verhuisde ze naar het westen van Nederland. Het jaar erop stopte ze met haar academische carrière.

Onderzoek

Samen met Nederlander Philip Coppens experimenteerde Looijenga-Vos in Brookhaven National Laboratory in Washington D.C. met de techniek van neutronendiffractie om de structuur op te helderen van cyanuurzuurkristallen. Ook werkte ze samen met Isabella Karle in het Naval Research Lab aan 'directe methoden' om de kristalstructuur van organische moleculen te bepalen. Verder was ze betrokken in de ontwikkeling van CAD-4, de 'Computer Automated Diffractometer' met 4-cirkels, waarbij in 1969 in haar laboratorium een van de eerste instrumenten werd geïnstalleerd.

Daarnaast voerde ze onderzoek uit op de volgende gebieden: bepalen van de kristalstructuur van cyclofosfazenen, studies naar de distributie van elektronendichtheid gebaseerd op hoogresolutie data bij lage temperaturen en de onderzoek naar de relatie tussen de kristalstructuur en de elektrische en magnetische eigenschappen van morfolinium-TCNQ-verbindigen.