Archaeovenator

Archaeovenator^[1][2] is een geslacht van uitgestorven varanopide synapsiden, bekend uit het Laat-Carboon van Greenwood County, Kansas.

Archaeovenator Status: Uitgestorven Fossiel voorkomen: Laat-Carboon
Taxonomische indeling
Rijk: Animalia Stam: Chordata Klasse: Synapsida Familie: Varanopidae
Geslacht
Archaeovenator Reisz & Dilkes, 2003
Typesoort
Archaeovenator hamiltonensis
De tegenplaat van het holotype van Archaeovenator
Afbeeldingen op Wikimedia Commons
Portaal    Biologie

Naamgeving

Het werd benoemd in 2003 door Robert R. Reisz en David W. Dilkes. De typesoort is Archaeovenator hamiltonensis. De geslachtsnaam is afgeleid van het Grieks archaios en het Latijn venator, wat samen 'oeroude jager' betekent. De soortaanduiding is vernoemd naar de vindplaats Hamilton Quarry.^[3]

Het is bekend van het holotype KUVP 12483, een driedimensionaal geconserveerd, bijna compleet en in verband liggend skelet, inclusief de schedel, met ledematen en gordels die enigszins gescheiden zijn van het postcraniale skelet. Het werd eind jaren tachtig verzameld in de Hamilton-steengroeve van de Calhouns Shale-formatie van de Shawnee Group, daterend uit het Virgiliaanse stadium (of als alternatief het Laat-Kasimovien tot het Vroeg-Gzhelien) van de late Pennsylvanian Series, ongeveer driehonderd miljoen jaar geleden. Toen de kalksteenblokken waarin het fossiel bewaard was gebleven werden gespleten, spleten ook de beenderen doormidden. Diane Scott herstelde tijdens haar preparatie een deel van de schade met kunsthars. Helaas resulteerde een poging om meer van de botten bloot te leggen door een zuurbad in nog meer schade.

Beschrijving

Archaeovenator is klein voor een vroege synapside met een lichaamslengte van ruim een voet.

Groottevergelijking

Enkele verschillen werden vastgesteld met andere varanopiden. De tanden hebben een eenvoudige kegelvorm, zonder veel naar achteren gekromd te zijn. Het bovenkaaksbeen heeft geen opgaande tak. Het postorbitale heeft geen bult op de buitenste zijkant. De doornuitsteeksels en wervelbogen hebben geen uithollingen.

De opgaande tak van de praemaxilla richting neusbeen is achteraan overdwars verbreed. In het bovenkaaksbeen staan naar schatting negenentwintig tanden.