Elymiërs

De Elymiërs (Oudgrieks: Ἔλυμοι, Elymoi; latijn: Elimi) waren een volk dat vanaf de bronstijd tot de klassieke oudheid het westen van Sicilië bewoonde. Ze deelden hun woongebied in westelijk Sicilië met de Sicanen, de Feniciërs en later de Grieken. Hun belangrijkste steden waren Segesta als politiek centrum, Eryx als religieus centrum en Entella. Andere steden waren Elima, Halyciae, Iaitas, Hypana en Drepanon.

Geschatte locaties van de Elymiërs en hun buren, de Sicanen en de Sicelen, in de 11e eeuw voor Christus (d.w.z. voor de kolonisatie van de Feniciërs en de Grieken).

Oorsprong

Tempel van Segesta

Afgezien van door de Grieken overleverde mythologische vertellingen is er weinig bekend over de oorsprong van de Elymiërs. Archeologisch zijn ze vanaf de vroege ijzertijd (ca. 1100-700 v.Chr.) niet te onderscheiden van hun oostelijke buren, de Sicanen. Daarna lijken ze veel elementen van de Griekse kolonisten op Sicilië overgenomen te hebben, zoals het Grieks alfabet dat ze gebruikten om hun eigen taal te schrijven, en de Griekse bouwkunde was de basis voor de tempel van Segesta. Over hun taal is weinig bekend maar lijkt verwant te zijn met die van de Sicelen.