Emmanuelle Charpentier

Emmanuelle Marie Charpentier (Juvisy-sur-Orge, 11 december 1968) is een Franse microbioloog en geneticus. Ze ontwikkelde samen met de Amerikaanse scheikundige Jennifer Doudna de zogenoemde CRISPR-Cas9 methode om stukjes DNA in het menselijk genoom te wijzigen. Dit leverde hen in 2020 de Nobelprijs voor Scheikunde op.

Emmanuelle Charpentier
Charpentier in 2015
Persoonlijke gegevens
Geboortedatum	11 december 1968
Geboorteplaats	Juvisy-sur-Orge
Land	Frankrijk
Nationaliteit	Frankrijk
Academische achtergrond
Alma mater	Universiteit Pierre en Marie Curie Pasteur-instituut
Wetenschappelijk werk
Vakgebied	microbiologie,[1] biochemie,[1] genetica[2]
Nobelprijs voor Scheikunde
Jaar	2020
Reden	"Voor het ontwikkelen van een methode om het genoom te veranderen"
Samen met	Jennifer Doudna
Voorganger(s)	John B. Goodenough M. Stanley Whittingham Akira Yoshino
Opvolger(s)	Benjamin List David MacMillan
Website
Portaal    Scheikunde

Ze werkt aan het Max Planck Instituut (Berlijn). Ook is ze lid van de Franse Académie des sciences en de Académie des technologies.

Biografie

Charpentier groeide op in de buurt van Parijs. Ze studeerde biochemie, microbiologie en genetica aan de Pierre en Marie Curie universiteit (later onderdeel van de Sorbonne) waar ze in 1992 een graad (licence) behaalde in de biochemie. Haar promotiestudie voerde ze uit aan het Pasteur-instituut. In 1995 promoveerde ze onder Patrice Courvalin in de microbiologie op een onderzoek naar de moleculaire mechanismes omtrent antibiotica-resistentie in Listeria spp.^[3]

Tot het volgende jaar bleef ze werkzaam bij het Pasteur-instituut als postdoctoraal onderzoeker. Ze vervolgde haar postdoctorale studie aan de Rockefeller-universiteit in New York. Gedurende deze periode werkte ze in het laboratorium van microbioloog Elaine Tuomanen. Na een periode als onderzoekswetenschapper aan het New York University Medical Center te hebben gewerkt, werd ze onderzoeksmedewerker bij het St. Jude's Children Research Hospital in Memphis en vervolgens bij het Skirball Institute of Biomolecular Medicine in New York.

In 2002 keerde Charpentier terug naar Europa, waar ze een aanstelling verkreeg aan het Max F. Perutz laboratorium van de Universiteit van Wenen, eerst als gasthoogleraar, vanaf 2004 als universitair docent en na haar habilitatie in 2006 als universitair hoofddocent. In 2009 ging ze naar de Universiteit van Umeå in Zweden, waar ze een eigen Laboratory for Molecular Infection Medicine Sweden (MIMS) mocht inrichten. Ze was er groepsleider van 2008 tot 2013 en gasthoogleraar van 2014 tot 2017. Van 2013 tot 2015 was Charpentier hoogleraar aan de Medische Universiteit van Hannover en leidde ze de afdeling Regulation in Infection Biology van het Helmholtz-Zentrum für Infektionsforschung, Braunschweig. In 2014 ontving ze een Alexander von Humboldt-hoogleraarschap aan de Medische Hogeschool van Hannover.

In 2015 accepteerde Charpentier een aanbod van het Duitse Max Planck Genootschap om wetenschapper van deze organisatie te worden en directeur van het Max-Planck-Institut für Infektionsbiologie. Daarnaast is ze erehoogleraar aan de Humboldtuniversiteit te Berlijn.