Esthersrust

Esthersrust, ook wel Esther's Rust, in de volksmond Skassi (naar de eigenaar Schas), is een voormalige katoenplantage aan de Warappakreek (district Commewijne) in Suriname.

Esthersrust
Esther's Rust of Skassi

plantage in Suriname
Situering
District	Commewijne
Coördinaten	5°59'43,62"NB, 54°55'52,50"WL
Foto's
Katoenpluk in Suriname, fotostudio Augusta Curiel, Tropenmuseum
Portaal    Suriname

De plantage was gelegen aan het nieuw gedolven Warappakanaal, het verlengde van de Warappakreek, en wel in het opvaren aan de linkerhand tussen de plantages Broeders Hoop en (grond van) Echten Rots.^[1] De producten van Esthersrust waren koffie en -met name- katoen. De plantage had een grootte van 850 akkers, ongeveer 365 hectare.

Eigendomssituaties

In 1819 was de plantage in eigendom van D.F. Schas. De familie Schas was Vlaams van oorsprong en vestigde zich zowel in Amerika, Nederlands-Indië als Suriname. In Suriname bezaten zij verschillende zogenoemde Skassi-plantages te weten Barbados, Blackkreek, Esthersrust, Goudmijn, Ostage, Welbedacht en Schassenburg. Naast Esthersrust bezat D.F. Schas de nabijgelegen koffie- en katoenplantage Barbados. Schas woonde echter in Nederland. Hij overleed in 1848.^[2]

In 1853 werd de plantage geveild en kwam deze in het bezit van de gebroeders A.H. Bots en A.G. Bots woonachtig in Helmond. Als plantagedirecteur stelden zij M. Thieler aan. J.P. Haase was de administrateur. Deze laatste voerde het feitelijke beheer over de plantage. De gebroeders Bots bezaten ook de koffie- en katoenplantage Killenstein aan de Commewijne. De Botsen waren katholiek. Bij afwisseling deed pastoor A. Meurkens de eredienst op Killenstein en Esthersrust. Na de emancipatie krijgt Esthersrust een eigen kerkgebouw.^[3][4]

Esthersrust was, samen met Badenstein, een van de fraaiste katoenplantages aan de Warappakreek. In 1860 werkten er 179 slaven, waarvan 88 mannelijk, 91 vrouwelijk. In 1859 maakten de gebroeders Bots bezwaar tegen het in 1853 aangenomen wetsontwerp voor de afschaffing van de slavernij. Zij wendden zich direct tot de Tweede Kamer en de Minister van Koloniën. De broers vonden het onjuist dat er voor de schadeloosstelling van de onteigening verschil zou worden gemaakt tussen slaven van suikerplantages en katoenplantages.^[5][6]