Fluorescentie-in-situhybridisatie

Fluorescentie-in-situhybridisatie^[1] (afgekort FISH^[1]) is een techniek waarbij chromosoom(delen) aangekleurd worden en vervolgens onder de fluorescentiemicroscoop bestudeerd kunnen worden. Deze techniek wordt in de cytogenetica gebruikt om ziektes op te sporen die het gevolg zijn van een afwijking van de chromosomen, zoals een translocatie of een trisomie.

Principe

Algemene techniek van FISH: fluorescent gelabelde probe zal binden op enkelstrengig complementair doelwit-DNA

Het principe van FISH is dat een fluorescerend gemaakt stukje complementair RNA (probe) bindt aan een (deel van een) chromosoom waarmee deze probe grote gelijkenis vertoont. De probe bestaat uit een stuk enkelstrengs RNA, waaraan fluorochromen gehecht zijn. Het enkelstrengs RNA is zo ontworpen, dat het complementair is aan het stuk DNA waarin men geïnteresseerd is. Men kan de probe zo ontwerpen, dat deze alleen hecht aan (één deel van) één gen, maar men kan een probe ook iets minder specifiek ontwerpen, waardoor deze hecht aan grotere delen van een chromosoom. Er zijn verschillende fluorescerende eiwitten, die elk met een eigen kleur oplichten onder de fluorescentiemicroscoop.

Procedure

De probe wordt volgens de gewenste specificaties ontworpen en gefabriceerd. Vervolgens wordt een chromosoompreparaat gemaakt: cellen van de patiënt worden in de metafase van de celdeling gebracht, waardoor de chromosomen condenseren en goed zichtbaar worden. In deze fase worden de cellen met hun chromosomen vervolgens gefixeerd op een glasplaatje. De fluorescerende probes worden hieraan vervolgens toegevoegd en men laat deze hybridiseren (hechten) aan het DNA in de chromosomen. De probes die zich niet gehecht hebben, worden vervolgens weggewassen, waarna het glasplaatje onder de fluorescentiemicroscoop onderzocht kan worden.