Frederick Banting

Frederick Grant Banting (Alliston, 14 november 1891 – nabij Musgrave Harbour, 21 februari 1941) was een Canadese arts en winnaar van de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde.

Frederick Banting
Frederick Banting
Persoonlijke gegevens
Geboortedatum	14 november 1891
Geboorteplaats	Alliston, Ontario
Overlijdensdatum	21 februari 1941
Overlijdensplaats	nabij Musgrave Harbour, Newfoundland
Begraafplaats	Mount Pleasant Cemetery[1]
Land	Canada
Academische achtergrond
Alma mater	Universiteit van Toronto Temerty Faculty of Medicine, University of Toronto
Wetenschappelijk werk
Vakgebied	fysiologie, farmacologie
Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde
Jaar	1923
Reden	Voor de ontdekking van insuline
Samen met	John Macleod
Voorganger(s)	Archibald Hill Otto Fritz Meyerhof
Opvolger(s)	Willem Einthoven
Portaal    Geneeskunde

Biografie

Banting werd geboren op een boerderij nabij de Canadese plaats Alliston, 40 mijl ten noorden van Toronto. Hij was de jongste zoon van de boer William Thompson Banting (1849-1928) en Margaret Grant Banting (1854-1940). Hij had drie oudere broers en een oudere zus. Hij studeerde medicijnen aan de Universiteit van Toronto. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was hij legerarts in het Canadese leger en diende hij in Frankrijk. In 1918 raakte hij ernstig gewond aan zijn rechteronderarm in de Slag bij Cambrai. Ondanks zijn verwonding zette hij zijn werk als arts voort, waarvoor hij in 1919 het Militaire Kruis kreeg.

Nadat de oorlog was geëindigd, keerde hij terug naar Canada waarna hij in London een eigen praktijk begon. Omdat de praktijk niet liep besloot Banting een studie orthopedische geneeskunde te volgen en was hij van 1919 tot 1920 werkzaam als arts in een kinderziekenhuis in Toronto. Vervolgens was hij van 1920 tot 1921 deeltijddocent aan de Universiteit van Western Ontario en tot 1922 lecturer farmacologie aan de Universiteit van Toronto. In 1922 behaalde bij zijn M.D.-graad samen met een gouden medaille.

Vanaf 1920 deed hij onderzoek. Zo ontdekte hij, samen met Charles Best, hoe insuline uit de alvleesklier van honden en later ook geslachte kalveren geïsoleerd kon worden. Dankzij de insuline werd het mogelijk om mensen met diabetes te behandelen. In 1923 kreeg hij hiervoor de Nobelprijs voor geneeskunde. Tegen zijn zin moest hij de prijs delen met het hoofd van het laboratorium, professor J.J.R. Macleod, waar hij werkte. Omdat hij het hiermee niet eens was en meende dat Best meer verdienste had in dit onderzoek, besloot hij zijn geldprijs te delen met Charles Best.

Hierna richtte de universiteit van Toronto het Banting-instituut op, waar hij als hoogleraar aangesteld werd. Vanwege zijn verdiensten in de medische wetenschap werd hij in 1934 in de adelstand verheven.

In 1924 huwde hij Marion Robertson (1896-1944), samen kregen ze een zoon, William Banting (1928-1998). Het was geen gelukkig huwelijk en in 1932 eindigde het in een scheiding. Banting hertrouwde in 1939 met Henrietta Elizabeth Ball (1912-1976), een arts die werkzaam was op zijn faculteit van de universiteit.

In datzelfde jaar trad hij vrijwillig in dienst, toen Canada betrokken raakte bij de Tweede Wereldoorlog. Als majoor was hij liaisonofficier tussen de autoriteiten van Canada en Engeland. Hij overleed op 21 februari 1941, toen het vliegtuig waarin hij reisde, kort na vertrek op Gander International Airport, neerstortte in de nabijheid van het Newfoundlandse kustdorp Musgrave Harbour. In die gemeente is een herdenkingspark ter ere van Banting opgericht.^[2]