Giovanni da Milano

Giovanni da Milano was een Italiaans kunstschilder afkomstig uit Como nabij Milaan, die actief was in de tweede helft van de 14e eeuw in Florence.

Christus aan het kruis, Amsterdam, Rijksmuseum

Biografische elementen

Giovanni zou geboren zijn omstreeks 1325. Een Florentijns document vermeldt dat hij geboren werd in “Kaversaio” wat zou overeenkomen met het huidige Caversaccio, een deelgemeente van Valmorea, in de buurt van Como.^[1]

Het is niet bekend waar en van wie Giovanni zijn opleiding kreeg. Giorgio Vasari schreef in zijn Vite dat hij een leerling was van Taddeo Gaddi, maar dat is niet correct.^[2]

Giovanni werd het eerst vermeld bij de niet uit Florence afkomstige schilders die er werkten op 17 oktober 1346 als “Johannes, Jacobi de Commo”.^[3] Dan verdwijnt hij voor 12 jaar uit de documenten. We vinden hem terug bij zijn aansluiting bij de “Arte dei Medici e Speziali”, waarbij hij wordt ingeschreven van 1358 tot 1363 als “Iohannes Iacobi Guidonis de Mediolano pictor”.^[4] Uit belasting documenten van 26 december 1363 weten we dat hij land bezat in Ripoli Tizzana en een huis in de parochie van San Pier Maggiore in Florence.^[2] In 1365 wordt hij vermeld als “Iohannes pictor de Kaverzaio”, in verband met de schilderwerken in de sacristie (nu de Rinuccini kapel) van de Santa Croce in Florence.^[5] Op 22 april 1366 verwierf hij het burgerschap van Florence voor hem, zijn kinderen en al hun nakomelingen.^[1][6] De laatste documenten over Giovanni dateren van 1369 toen hij met Giottino en Agnolo en Giovanni Gaddi, de zonen van Taddeo Gaddi, in Rome werk uitvoerde voor paus Urbanus V.^[2]

De geboorte van de Maagd, Capella Rinuccini

Signatuur

Hij signeerde zijn werken met onder meer "Iohanes de Mediolano" (Johannes van Milaan) op het veelluik van Prato en als "G(i)ovanni da Melano" op de Pieta van 1365, nu in de Galleria dell'Accademia in Florence.^[7]

Stijl

In zijn werken wordt de Lombardische schilderstijl geënt op de Toscaanse door het minutieuze en intieme noordelijke realisme te combineren met de manier van werken van de Giotto-school. De directheid en intensiteit van de gezichtsuitdrukking van de personages, een typisch Lombardisch gegeven, zal ook in het latere werk van Giovanni een constante blijven. Mooie getuigen hiervan zijn de fresco's in de Rinuccini-kapel in de Santa Croce en een polyptiek met de Madonna en heiligen, bewaard in het Stedelijk Museum van Prato, waarin verhalende frisheid wordt gecombineerd met een verfijnd kleurgebruik.^[8]