KEMA Suspensie Test Reactor

De KEMA Suspensie Test Reactor (Engels: KEMA Suspension Test Reactor, KSTR) was een experimentele kernreactor van het Nederlandse keuringsinstituut KEMA te Arnhem. De reactor was ondergebracht in het Kernreactor Laboratorium.

KEMA Suspensie Test Reactor
Inbedrijfstelling	22 mei 1974
Stillegging	1977
Afbraak	2003
Lijst van kernreactoren

Prins Bernhard bij de opening in 1958 van het nieuwe kernreactorlaboratorium van de KEMA, waar ook de suspensiereactor zou gaan worden geconstrueerd.

Ontwerp

De reactor had een ongebruikelijk ontwerp: het was een zogeheten homogene reactor waarbij de kernbrandstof gemengd wordt met de moderator en/of het koelmiddel. In de Arnhemse reactor bevond de brandstof (in de vorm van uraniumoxide of thoriumoxide^[1]) zich in zeer kleine deeltjes (ca. 10 micrometer in doorsnede) in een suspensie in (licht) water.^[2] Het water diende daarbij als koelmiddel en moderator tegelijk. Het laboratoriumgebouw werd ontworpen door de architect G. Hamerpagt, hoofd van de Bouwkundige Dienst van de KEMA^[3]. Het reactorvat werd door Werkspoor gebouwd.

Totstandkoming

Het project stond onder leiding van prof. J.J. Went, buitengewoon hoogleraar reactorfysica aan de TU Delft en hoofdnatuurkundige van de KEMA. Na succesvolle proeven met een klein, subkritisch proefmodel werd besloten tot de bouw van een 'echte' reactor.^[4]

17 oktober 1958 werd door prins Bernhard het kernreactorlaboratorium, met de daarbij behorende reactorhal, van de KEMA in Arnhem geopend. Daar werden in opdracht van het Reactor Centrum Nederland onderzoekingen gedaan inzake de ontwikkeling van een eigen Nederlands type kernreactor.^[5] De uitbreiding van de bestaande labs heeft samen met een aantal andere nieuwe laboratoria, los van de reactor, ongeveer 7,5 miljoen gulden gekost. Het kernafval werd op eigen terrein begraven.

Bedrijf

De reactor leverde uiteindelijk tot 1000 kW thermisch vermogen, maar werd vrijwel direct daarna stilgelegd.^[6] Toen aan Went in 1974 een eredoctoraat werd verleend, sprak hij uit het zeer te betreuren dat de Nederlandse overheid het project zo weinig had ondersteund.^[7]