Kunstmatige alvleesklier

Een kunstmatige alvleesklier is een medisch apparaat voor de behandeling van diabetes mellitus type 1.

Bij diabetes mellitus type 1 maakt de alvleesklier geen insuline meer aan. Deze insuline moet door de patiënt met diabetes mellitus zelf toegediend worden door middel van een onderhuidse injectie (subcutaan). Een kunstmatige alvleesklier vervangt de insuline-afgifte van de alvleesklier.

Techniek

Kunstmatige alvleeskliersystemen bestaan uit:^[1]

• een continue subcutane glucosesensor
• een insulinepomp gevuld met een kortwerkende kunstmatige insuline (insuline aspart, insuline lispro of insuline glulisine)
• een computeralgoritme
• naast een insulinepomp kan ook een glucagonpomp worden toegevoegd. Glucagon heeft de omgekeerde werking van insuline en maakt het mogelijk om de bloedsuikerspiegel weer omhoog te brengen. Hierdoor imiteert de kunstmatige alvleesklier de echte alvleesklier die ook beide hormonen gebruikt voor het regelen van het bloedsuiker.

Sensor

Een onderhuidse glucosesensor meet continu het bloedsuiker en geeft dit door aan het computeralgoritme. Deze berekent of er insuline of glucagon toegediend moet worden en de eventueel toe te dienen dosis. De berekende dosis wordt vervolgens toegediend door de insuline- of de glucagonpomp. Deze vorm van bloedsuikerspiegelcontrole wordt "closed-loop"-controle genoemd.^[2] De patiënt hoeft zelf geen beslissingen meer te nemen over de toediening van insuline of glucagon, dit wordt volledig overgenomen door de kunstmatige alvleesklier.