Lugiërs

De Lugiërs, (ook: Lugii, Lugi, Lygii, Ligii, Lugiones of Lougoi) waren een federatie van Oost-Germaanse stammen. Hun woongebied lag rond de eerste eeuw na Chr. ten noorden van het Sudetengebergte, in de vlakten van de bovenlopen van de Oder en de Weichsel, in het huidige Silezië en het noordelijker gelegen Klein-Polen, Groot-Polen en Mazovië. Het was een overgangsgebied tussen de Venetische, Keltische en Germaanse stamgebieden.

Het groene gebied is de Przeworskcultuur in de 3de eeuw n.Chr., toegerekend aan de Lugiërs. Het paarse gebied is het Romeinse Rijk

Oorsprong van de Lugiërs

In de derde eeuw voor Chr. werd Silezië nog bewoond door Kelten uit de La Tène-periode.

In de daaropvolgende tijd ontstond de Przeworskcultuur, die over het algemeen door archeologen wordt geïdentificeerd met de spreiding van de Oost-Germaanse volkeren naar het zuiden. De Lugiërs woonden in het zuidelijke deel van deze cultuur. Hoewel ze door de oude geschiedschrijvers tot de Germanen werden gerekend, is het mogelijk doch niet bewezen dat de Lugiërs gegermaniseerde Veneti of Kelten waren.^[1]

De Lugiërs hadden controle over het belangrijkste centrale deel van de Barnsteenroute van Samland (bij huidig Kaliningrad) aan de Oostzee naar de Centraal-Europese provincies van het Romeinse Rijk; Pannonia, Noricum and Raetia.

Stammen van de federatie

Tacitus onderscheidde in zijn Germania (43:3) de Lugiërs in verschillende stammen, waarvan hij de vijf machtigste noemt: de Harii, Helveconae, Manimii, Halisii en Naharvali.

Ptolemaeus vermeldde de Lugi Omani, de Lugi Diduni en de Lugi Buri, gevestigd bij of aan de bovenloop van de Wisła. Aangezien Tacitus de Buri nog als een aparte stam vermeldde, kan het zijn dat deze pas in de tussentijd tot de Lugische federatie toetraden.