Ode aan Schillers schedel

Bij het beschouwen van Schillers schedel is een gedicht van Johann Wolfgang von Goethe uit 1826. Goethe schreef het gedicht niet in het ossuarium, zoals de tekst suggereert, maar in zijn huis in Weimar, waar hij de schedel onder een glazen stolp bewaarde op een kussen van blauw satijn. Na Goethes dood werd de schedel bewaard in de vorstelijke begraafplaats in Weimar, tot 2008, toen bij DNA-onderzoek bleek dat de schedel niet van Schiller kon zijn.^[1]

De strekking van het gedicht is dat Goethe zich realiseert dat van wat leeft na de dood niet meer dan een geest overblijft, maar dat wat de geest heeft geschapen voor altijd blijft bewaard.