Slag om Charkov (2022)

De Slag om Charkov (of Charkiv, Engels Kharkiv) was een militair gevecht in en rond de stad Charkov, de op een na grootste stad van Oekraïne, dat begon met beschietingen in de ochtend van 24 februari 2022 tijdens de Russische invasie van Oekraïne en eindigde op 14 mei 2022 toen de Oekraïense strijdkrachten de Russische troepen verdreven tot aan de grens nabij de Russische stad Belgorod.^[1]

Slag om Charkov
Onderdeel van Russische invasie van Oekraïne in 2022
De Slag om Charkov
Datum	24 februari 2022 – 14 mei 2022
Locatie	Charkov, oblast Charkov, Oekraïne
Resultaat	Oekraïense overwinning Oekraïense verdedigers verdreven de Russische troepen uit oblast Charkov naar de grens bij het Russische Belgorod.
Strijdende partijen
Rusland Volksrepubliek Donetsk  Oekraïne
Verliezen
Onbekend Volgens Oekraïne tot 7 maart: 76 doden, 124 gewonden Volgens Oekraïne: Minstens 606 burgers gedood 600.000+ geëvacueerd

Het veroveren van Charkov was volgens commentatoren een belangrijk doel van het Russische leger, geen andere grote Oekraïense stad ligt dichter bij Rusland.^[2] Tijdens de Slag om Charkov werd de stad aangewezen als Heldenstad van Oekraïne.

Achtergrond

Zie ook Russisch-Oekraïense Oorlog en Aanloop tot de Russische invasie van Oekraïne in 2022

Charkov was van december 1919 tot januari 1934 de eerste hoofdstad van de Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek, waarna de hoofdstad naar Kiev verhuisde. Na het uiteenvallen van de Sovjet-unie in 1991 werd Oekraïne onafhankelijk.

In februari 2014 ontstonden na maandenlange pro-westerse protesten (Euromaidan) gewelddadige confrontaties tussen binnenlandse troepen en demonstranten in Kiev met een revolutie tot gevolg. Dit betekende de val van de Oekraïense pro-Russische president, Viktor Janoekovitsj. De voormalige president ontvluchtte Kiev en vertrok naar Charkov. Vanuit Charkov werd met steun van Rusland oppositie gevoerd tegen de nieuwe regering in een poging om Janoekovitsj weer aan de macht te brengen. Hij verscheen op congressen georganiseerd door de pro-Russische burgemeester Gennadi Kernes en andere pro-Russische politici uit Oost-Oekraïne.^[3] Uiteindelijk vluchtte hij naar Rusland.

In Oost- en Zuid-Oekraïne, waar Janoekovitsj eerder veel steun kreeg, vonden na de revolutie wijdverbreide protesten plaats, zowel pro-westers als pro-Russisch. Door Rusland gesteunde separatisten lieten de protesten escaleren, wat resulteerde in een militaire interventie, de Russische annexatie van de Krim en de oprichting van de zelfverklaarde pro-Russische volksrepublieken Donetsk en Loegansk, wat leidde tot de Oorlog in Oost-Oekraïne.

In 2021 begonnen steeds meer Russische militaire troepen zich te verzamelen langs de grens met Oekraïne. De Russische president Vladimir Poetin verklaarde dat een eventuele toetreding van Oekraïne tot de NAVO voor hem absoluut onacceptabel was, en zei zich zorgen te maken over de Russischtalige bevolking van Oekraïne.

De Russische regering bleef lange tijd volhouden dat er geen plannen waren voor een Russische invasie in Oekraïne.^[4] Echter, nadat Poetin op 21 februari 2022 de twee separatistische volksrepublieken Donetsk en Loegansk op Oekraïens grondgebied als onafhankelijke staten had erkend, stuurde hij er met goedkeuring van het Russische parlement militairen heen onder het mom van een "vredesmissie".^[5] In de ochtend van 24 februari 2022 kondigde Poetin op de staatstelevisie een wat hij zelf noemde "speciale militaire operatie" aan, die volgens hem bedoeld was om Oekraïne te "demilitariseren en denazificeren". Vrijwel onmiddellijk daarna viel het Russische leger Oekraïne van drie kanten binnen.^[6][7]