Waterboarding

Waterboarding, in het Nederlands soms als gesimuleerd verdrinken of schijnverdrinking omschreven, is een omstreden harde verhoortechniek waarbij de vastgebonden verhoorde een natte doek over het gezicht krijgt gelegd waarover telkens water wordt uitgegoten. Het water in de doek maakt het min of meer onmogelijk om adem te halen. Hierdoor krijgt de verhoorde het gevoel te verdrinken.

Waterboarding (demonstratie)

Door mensenrechtenorganisaties wordt waterboarding als martelen aangemerkt. Na afloop van de Tweede Wereldoorlog zijn op aandringen van de VS verschillende Japanners ter dood veroordeeld, die deze techniek hadden toegepast op geallieerde krijgsgevangenen.^[1]

Nederland

De VOC paste een vorm van waterboarding toe op Ambon in 1623. Hierbij werd een doek om het hoofd gewonden en deze werd verzadigd met water zodat het slachtoffer niet meer kon ademen en al het water moest inslikken. In een geval werd de behandeling drie of vier keer herhaald totdat het lichaam van het slachtoffer enorm opgezwollen was, zijn wangen uitstonden en zijn ogen uit de kassen dreigden te raken.^[2]

België

In de getuigenissen in de VTM-docureeks De nonnen wordt aangegeven dat nonnen in instellingen zoals het internaat van Sint-Antonius in Aarsele waterboardingachtige handelingen toepasten. Een van de getuigen vertelt hoe de nonnen zijn hoofd in het water hielden tot het moment dat hij zelfs bijna stikte.^[3] De getuigen verklaren dat deze praktijk in door de nonnen niet incidenteel was maar onderdeel uitmaakte van structureel fysiek en psychisch geweld; daarnaast zou er mentale en langdurige emotionele schade bij de slachtoffers zijn overgebleven.