Elektrisk polarisasjon

Elektrisk polarisasjon (òg kalla polarisasjonstettleik eller berre polarisasjon) er i klassisk elektromagnetisme eit vektorfelt som uttrykker tettleiken til permanent eller indusert elektrisk dipolmoment i eit dielektrikum. Når eit dielektrikum vert plassert i eit ytre elektrisk felt, får molekyla i stoffet ei telektrisk dipolmoment og dielektrikumet vert sagt å vere polarisert. Det elektriske dipolmomentet indusert per volumeining av dielektrikumet er kalla den elektriske polarisasjonen av dielektrikumet.^[1][2]

Polarisasjonen skildrar òg korleis eit stoff reagerer på eit elektrisk felt, samt måten materialet endrar det elektriske feltet, og kan nyttast til å rekne ut kreftene som kjem av desse vekselverknadane. Det kan samanliknast med magnetisering, som er målet på tilsvarande reaksjon for eit stoff i eit magnetfelt i magnetisme. SI-eininga for elektrisk polarisasjon er coulomb per kvadratmeter, og symbolet for polarisasjonen er ein vektor P.^[3]

Definisjonen

Den elektriske polarisasjonen P er definert som midla elektrisk dipolmoment p per volumeining V av eit dielektrikum:^[4]

${\displaystyle \mathbf {P} ={\frac {\langle \mathbf {p} \rangle }{V}}}$

som kan tolkast som eit mål på kor innretta dipolane er i eit område av stoffet.

Sjå òg

• Krystallstruktur
• Elektret