Gjensidig forståing

Gjensidig forståing er ein slik nærleik mellom to eller fleire språk eller dialektar at talarane av dei kan forstå einannan utan å anstrengje seg eller få ytterlegare opplæring.^[1] Den gjensidige forståinga kan vere asymmetrisk når brukarar av det eine språket kan forstå brukarar av det andre lettare enn omvendt.^[2] Saman med ei rekkje sosiolingvistiske faktorar er den gjensidige forståinga eit av kriteria som tillèt å skilje mellom eit språk og ein dialekt.^[3] Ho kan vere avgrensa til skriftspråket som i portugisisk og spansk – sjølv om skriftlege standardmålformer av desse to språka er veldig like, møter munnleg komunikasjon vanskar på grunn av forskjellige fonetiske system.^[4] Indre utviklingar i laupet av språkhistoria kan òg hindre ho som i dansk og svensk, som tillét mykje høgare grad av gjensidig forståing i mellomalderen i forhold til situasjonen i dag.^[5] Den gjensidige forståinga opptrer mellom mange språk i verda og er ofte knytt til eit dialektkontinuum mellom dei.

Døme på gjensidig forståelege språk

• afrikaans og nederlandsk — delvis og asymmetrisk (lettare for nederlandsktalande å forstå afrikaans enn omvendt^[1]
• dansk, norsk og svensk - asymmetrisk og hovudsakleg i skrift^[1]
• slovakisk, tsjekkisk og polsk – fyrste to i veldig stor grad med einannan, med polsk delvis (avgrensa til grunnleggjande konsept)^[6]
• tyrkisk, aserbajdsjansk, krimtatarsk og gagausisk — asymmetrisk^[7]
• tysk og jiddisk – berre i tale på grunn av bruk av forskjellige skriftsystem.