Kvinnenamn

Kvinnenamn er personnamn som hovudsakleg blir gjevne til kvinner. Slike namn kan òg knytast til andre vesen eller ting eller for å gjera dei «kvinnelege».

Kvinnenamnet Charlotte på skilt som viser at det også er eit populært stadnamn.

Foto: Ernie & Katy Newton Lawley

Medan mange kulturar skil mellom kvinne- og mannsnamn, finst det òg ein del som ikkje gjer det (til dømes på Hawaii før amerikaniseringa.^[1]). Det er også vanleg å ha ein større eller mindre del namn som kan brukast av begge kjønn.

Kvinnenamn har ein tendens til å følgja moten meir enn mannsnamn, både ved at bruken endrar seg raskt og ved at ein lettare lager nye, gjerne fantasifulle namn.^[2]

Utforming

Ulike samfunn har ulike konvensjonar for korleis ein former kvinnenamn, og det finst ingen universelle reglar. Det finst likevel nokre trekk ved kvinnenamn som er vanlege mange stader i verda.

Form

Kvinnenamn som følgjer latinske-inspirerte, europeiske tradisjonar ender ofte med -a eller -i. Mange av dei er avleidde frå mannsnamn ved å legga til ei ending, gjerne ei som tyder 'lita' (diminutiv) (som -erl, -ette, -ina, -ita).

I norrøn tid laga ein gjerne namn ved å setja saman to delar der andredelen vista kva kjønn beraren hadde. Kvinnelege namneendingar var til dømes -borg, -dis, -frid, -hild, -run og -veig.

Tyding

• Namna viser ofte til venleik, som arabisk Ghada eller skandinavisk Frida.
• Namna kan enda med noko som tyder 'mor', som norsk Tullemor eller tamilsk Cellamma.
• Namna kan koma frå blomar, som europeisk Rosa/Rose eller indisk Padma

Annan bruk

På engelsk har båtar svært ofte kvinnenamn. I India har elvar nesten alltid kvinnenamn.

Sjå òg:

• Om etternamn jenter har brukafør dei skifta namn ved giftarmål, sjå oppvekstnamn.