Lowrey-orgel

Lowrey-orgel er eit elektrisk orgel kalla opp etter utviklaren av orgelet, Frederick C. Lowrey (1871-1955), som var ein Chicago-basert industrimann og entreprenør.^[1] Det første elektriske orgelet i full storleik av Lowrey som selde godt, var Model S Spinet eller Berkshire, og kom på marknaden i 1955, same året han døydde.^[2] Lowrey hadde tidlegare utvikla ekstra utstyr for piano, som la til elektriske orgelpiper på 60 notar, samstundes som pianoet var fullt funksjonelt. Dette vart kalla Organo og vart først marknadsført i 1949^[3] som ein særs suksessrik konkurrent til Hammond Solovox.

Eit orgel av typen Lowrey Royale SU500 / Palladium 630.

I 1960- og 1970-åra var Lowrey den største produsenten av elektriske orgel i verda.^[1] I 1989 produserte Lowrey Organ Company orgel nummer éin million.^[4] Fram til 2011 vart dei moderne Lowrey-orgla bygde i LaGrange Park i Illinois, før produksjonen av somme modellar vart flytta til Indonesia.

Lowrey-orgel vart nytta av somme rockegrupper i 1960- og 1970-åra. Garth Hudson, klaverspelar i The Band, spelte på Lowrey Festival-orgel på somme av dei mest kjende songane til gruppa,^[5] som på «Chest Fever» frå 1968.^[6] Lowrey-orgelet kan òg høyrast på fleire The Beatles-songar, som «Being for the Benefit of Mr. Kite!» (frå Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band)^[7] og opninga av «Lucy in the Sky with Diamonds».^[8] The Who nytta eit Lowrey-orgel, gjennom ein synthesizer på songen «Baba O'Riley».^[9]

Mike Ratledge i Soft Machine spelte på eit Lowrey Holiday Deluxe^[2] Mike Oldfield spelte på instrumentet på albumet Tubular Bells og fleire seinare album.

I 1988 vart Lowrey kjøpt opp av Kawai.^[10]