Mennonittar

Mennonittar er ei gruppe protestantisk-anabaptistiske kyrkjesamfunn som oppstod i reformasjonstida på 1500-talet. I likskap med hutterittar og amishar har dei røtene sine i den reformatoriske døyparrørsla. Mennonittar har namn etter den nederlandsk-frisiske presten Menno Simons.

Særpreg

Kjenneteikn på mennonittane er personleg tru, vaksendåp, at dei nekter å avleggja verdslege eidar og avtene militærteneste. Dei er òg forkjemparar for ytrings- og religiøs fridom. Den einskilde skal sjølv av fri vilje velja tru på Gud og Jesus. Sentralt i trua er Bibelen, og då særleg Bergpreika. Mennonittane er pasifister, og er ofte engasjerte i fredsarbeid. Mennonittane blir òg kalla for fredskyrkja.

Mennonitiske kyrkjer har ei ordning der den enkelte kyrkjelyden har stor grad av sjølvstande (kongregasjonalisme).

I motsetnad til amishane, som er ein avleggjar av mennonittane, er mennonittane ei misjonerande rørsle.

Utbreiing

På grunn av forfølgingar i Europa emigrerte mange mennonittar til Amerika på 1700-talet. Dei fleste lever i dag i USA og Canada. I dag er det rundt 1,3 millionar mennonittar på verdsbasis. I Europa finst det mennonittiske kyrkjer blant anna i Nederland, Tyskland, Sveits og Frankrike. Fram til 1990-talet var dei òg representerte i Danmark.^[1] I Noreg er det ingen mennonittiske kyrkjelydar.