Oslogjengen

Oslogjengen var ei motstandsgruppe i Noreg under andre verdskrigen som dreiv sabotasjeverksemd i perioden 1943 til 1945.

Medlemmar[1]

Namn	Fødd/død	Merknad	Dekknamn	Anna merknad
Gunnar Sønsteby	1918 - 2012	leiar	"Kjakan", "Nr.24"
Andreas Aubert	1910 - 1956
Viggo Axelssen	1912 - 1982
† Gregers Gram	1917 - 1944		"Karl Johan"	Drept i bakhaldsåtak på Plasskaféen, 13. november 1944
Henrik Hop	1918 - 1988
William Houlder	1917 - 1984
Max Manus	1914 - 1996		"Tollef", "Nr.12"
Martin Olsen	1920 - 1979
Arthur Pevik	1915 - 1974
Birger Rasmussen	1920 - 2007
† Tor Stenersen	1917 - 1944			Arrestert 1943, skoten under fluktforsøk.
† Edvard Tallaksen	1918 - 1944		Finn	Tatt til fange under bakhaldsåtaket på Plasskaféen 13. november 1944; tok sjølvmord på Akershus festning to veker seinare for å ikkje røpe noko om motstandsrørsla under tortur.

Gruppa stod for fleire militære oppdrag under krigen. Mellom anna "Operasjon Mardonius" (1943) og aksjonen mot Arbeidstenesta sine lokale i Oslo (1944). Manus og Gram dreiv òg propagandaverksemd gjennom «Operasjon Derby» og åtak på tyske skip gjennom «Operasjon Bundle». Oslogjengen stod òg for likvidasjonen av sjefen for tryggingspolitiet i Noreg, Karl A. Marthinsen, 8. februar 1945. Denne likvideringa vart utført av gruppeeininga «Buzzard», som bestod av Aubert og Hop^[2]

Då kongefamilien kom tilbake til Noreg 7. juni 1945, fekk Oslogjengen ansvar for tryggleiken deira. Dette vart påskjønna med H.M. Kongens Erindringsmedalje med spenne «1940–1945». Gram, Stenersen og Tallaksen vart alle påskjønna med Krigskrossen med sverd post mortem.