Ragnar Forbech

Ragnar Forbech (fødd 23. juli 1894 i Kristiania, daud 28. desember 1975 i Oslo) var prest i Den norske kyrkja.

Ragnar Forbech
Statsborgarskap	Noreg
Fødd	23. juli 1894 Christiania
Død	28. desember 1975 (81 år) Oslo
Yrke	prest, teolog
Religion	Den evangelisk-lutherske kyrkja

Liv og virke

Ragnar Forbech fekk den første forsamlinga si i Vestre Fredrikstad kyrkje 28. juni 1919. I 1921 gifta han seg med Ruth Christensen. Dei fekk to barn. Opphaldet i Fredrikstad varte i sju år, og han vart òg viseformann i Ungdomssamskipnaden til Indremisjonen.

I 1925 vart han vald inn i bystyret og formannskapet i Fredrikstad på ei liste som vart kalla «Avholdsfolkets og de kristelige organisasjoners fellesliste».^[1] Han var formann for Oslo Indremisjon (no Kirkens Bymisjon) frå 1927 til 1941.^[2]

Han vart seinare prest i Tøyen kirke i Oslo, og i 1932 fekk han stillinga som forstandar ved Menighetssøsterhjemmet i Oslo. 1947 vart han tilsett som residerande kapellan ved Oslo domkyrkje. Han vart verande i stillinga til han gjekk av for aldersgrensa i 1964.^[3]

På byrjinga av 1950-talet var Forbech medlem av den kommunistiske fredsorganisasjonen Fredens forkjempere i Norge. I 1953 vart han vald som representant til organisasjonen til det kommunistiske Verdensfredsrådet, som var den internasjonale moorganisasjon til Fredens forkjempere i Norge. Forbechs innsats i desse organisasjonane fekk Haakon Lie til å omtala han som «det skiltet kommunistene viser fram, når de skal vise at deres fredspropaganda er arbeid for freden».^[4] Samstundes var han medlem av den pasifistiske fredsorganisasjonen International Fellowship of Reconciliation si norske avdeling, Kristent fredslag, der han var formann fram til 1964. Han vart nestformann i Norges Kristne Arbeidares Forbund i 1948.^[5] At han aldri vart formann, skulda at han ikkje melde seg inn i Arbeidarpartiet.^[6] Lovane til forbundet kravde nemleg at leiaren i forbundet skulle vera partimedlem.

Då den radikale presten og fredsforkjemparen i 1955 mottok og aksepterte den sovjetiske Stalins fredspris («Stalinprisen»), vart dette møtt med sterk kritikk i Noreg frå fleire hald, ikkje minst i kyrkja.^[3] Seinare biskop Per Lønning skreiv ein stor artikkel i Morgenposten under tittelen «La prisen fare» der han i sterke ordelag oppfordra Forbech til å seie frå seg prisen.^[1] Forbech hadde vore medlem av bymisjonens representantskap sidan han gjekk av som formann i 1941, men vart uønska der etter at han hadde teke i mot prisen.^[2] Han fekk lite eller inga støtte frå arbeidarrørsla. Prisen var på 180 000 norske 1955-kroner, eit formidabelt beløp på den tida. Forbech brukte endel av pengane til å tilsette Berge Furre som sekretær i Kristent fredslag, og gav òg støtte til Furre si universitetsutdanning.^[7]

Som prest var han ein etterspurt sjelesørgar og brann for å spreia evangeliet. I meir enn 20 år var han fast «laurdagspredikant» ved Friluftsmøta til frelsesarmeen på Stortorget i Oslo kvar laurdag kveld klokka 22 i sommarhalvåret.

I 1967 gav han ut sjølvbiografien Prest på allfarvei – og utenfor.^[1].

Bibliografi (utval)

• Prest på allfarvei – og utenfor (1967) – sjølvbiografi
• Kristus og krigen (1952)
• Det verden trenger i dag : 3 radioandakter (1949)
• Samfunnet og veldedigheten (1946) – Artikkel i Bymissionæren : ugentlig organ for «Foreningen for indre mission i Kristiania»
• Omkring Tøien småkirkemenighets 25 års jubileum (1932)