Raudfotskarv

Raudfotskarv (Poikilocarbo gaimardi) er ein medlem av skarvfamilien som held til langs kysten av Sør-Amerika. Han er den einaste arten i slekta Poikilocarbo. I motsetnad til dei fleste sjøfuglar hekkar han ikkje i koloniar. Det er heller ikkje observert at han breier ut vengene for å tørke seg, noko som er uvanleg for skarvar.

Raudfotskarv
Raudfotskarv
Utbreiing og status
Status i verda: Nær truga Utbreiinga av Raudfotskarv
Systematikk
Rike:	Dyr Animalia
Rekkje:	Ryggstrengdyr Chordata
Underrekkje:	Virveldyr Vertebrata
Klasse:	Fuglar Aves
Orden:	Sulefuglar Suliformes
Familie:	Skarvefamilien Phalacrocoracidae
Slekt:	Poikilocarbo
Art:	Raudfotskarv P. gaimardi
Vitskapleg namn
Phalacrocorax gaimardi Lesson & Garnot, 1828

Skildring

Raudfotskarven er ein mellomstor sjøfugl med lang hals, straumlinjeforma kropp, symjeføter og eit langt, tynt nebb med krok ytterst. Kroppslengda er 71–75 cm. Han veg mellom 1,3 og 1,8 kg. Det er ingen synleg forskjell mellom kjønna.^[1]

Raudfotskarven har ein særeigen utsjånad. Hekkeaktive vaksne fuglar har ein sotgrå kropp, med noko lysare underside. Spreidde små, kvite prikkar bak auga kan vere synlege. Vengdekkfjørene har ein flekkete, sølvgrått utsjånad, medan vengspissane og halen er mørke. Auga er grøne og omgjevne av seksten små, blå flekkar. Nebbet er gult, med ein oransje til raud base, medan hakeskinnet er sterkt oransje eller raudt. Føtene og beina er i ei slående korallraud farge.

Ikkje-hekkande vaksne liknar på dei hekkande. Vengdekkfjørene er mørkare grå i staden for sølvgrå, og nebbet og hakeskinnet har ei mattare farge.

Ungfuglar har ofte lysare brun fjørdrakt med kvite flekker rundt strupen. Fargenyansen på ungfuglane varierer mellom atlanterhavs- og stillehavskysten. Auga er grå, medan nebbet og hakeskinnet varierer frå svart til oransje. Føtene og beina kan vere bleikt oransje til raudleg svarte.

• 
  Ungfugl
• 
  Vaksen
• 
  Vaksen fugl i flukt

Utbreiing og habitat

Raudfotskarven lever langs kystar av Sør-Amerika. På stillehavskysten finst han frå Foca-øya i Piura-regionen i Peru til Taitaohalvøya i Aysén-regionen i Chile. På atlanterhavskysten finst små, isolerte bestandar i Santa Cruz-provinsen i Argentina.^[1] Han blir sjeldan sett lenger sør enn Magellanstredet.

Arten hekkar spreidd på bratte klippeflater, inkludert kystklippar, steinete holmar og grotter. Den flekkete grå fjørdrakta gjer fuglen nesten usynleg mot desse underlaga, bortsett frå det fargerike nebbet og føtene. Han finn føda si i grunt farvatn nær kysten og i bukter.^[2]

Åtferd

Raudfotskarven lever ikkje i koloniar, men held seg i par eller små grupper. Paringssesongen er vanlegvis i januar og februar. Hannane utfører innfløkte kurtisehandlingar, inkludert «stikking» med nebb og «tilbakekasting» av hovudet. Under «stikking» held hannen nebbet ope medan han beveger hovudet fram og tilbake og lagar låge pipelydar. Om hoa nærmar seg, viser hannen «tilbakekastingspositur», der han strekkjer ut halsen og peiker nebbet mot halen. Hoa kan svare med hopping og klikkelydar frå strupen. Når hoa har valt ein hann, følgjer gjensidig fjørpussing og deretter paring.^[3] Raudfotskarven dannar monogame parforhold i minst ein sesong.

Hekking

Reiret blir bygd på bratte klippar og er ofte isolert, men kan sjeldan finnast i små koloniar. Materialet i reiret kan bestå av fjører, guano, tang og til og med søppel. Fuglane dukkar 8–10 meter under vatn for å samle reirmateriale. Egglegging skjer mellom oktober og januar, med kullstorleikar på gjennomsnittleg tre egg. Nyklekte ungar er fjørlause, men utviklar raskt brunaktig dun. Som hos andre skarvar er ungane hjelpelause ved klekking. Rugeperioden varer i om lag 30 dagar, medan ungeperioden varer i 60–70 dagar.

Føde

Raudfotskarven er vanlegvis solitær når han søkjer føde, men kan stundom jakte i par eller små flokkar. Dei fleste individ jaktar ikkje meir enn 3 km frå reiret sitt. Han finn maten sin i grunt vatn langs kysten, estuar og i bukter,^[2] men går aldri inn i ferskvatn. Mange individ leitar etter mat ved lågvatn, truleg for å minske avstanden mellom havoverflata og byttet.^[2] Han dukkar vanlegvis 8–10 meter djupt for å fange fisk.

Læte

Raudfotskarven har ein særs uvanleg song for ein sjøfugl. Han lagar høgtonte pip og kvitrande lydar som minner om songfuglar.^[1]

Status og vern

Raudfotskarven er klassifisert som nær truga (NT) på IUCN si raudliste over truga artar.^[4]

Sidan han hekkar på utilgjengelege klippar med loddrette fjellsider, er han verna mot mange predatorar. Dei største trugsmåla kjem frå taremåse og menneske, som jaktar på både vaksne fuglar, ungar og egg.^[4] Raudfotskarven har dårleg utvikla forsvarsmekanismar og verjer seg berre ved å gape og støyte nebbet mot inntrengjarar. Dette kan skuldast den solitære livsstilen hans og den generelt låge førekomsten av predatorar.