Guèrras Baucencas

Lei Guèrras Baucencas son un ensemble de conflictes diplomatics e militars que se debanèron entre 1144 e 1162. Part de la Granda Guèrra Occitana, opausèt l'Ostau dei Bauç, sovent sostengut per lei còmtes de Tolosa, a l'Ostau de Barcelona per lo contraròtle e la senhoriá dau comtat de Provença. S'acabèt per la victòria dei còmtes de Barcelona e per una importanta reduccion de la poissança dei senhors dei Bauç.

Roïnas actualas dau castèu dei Bauç

Causas

Article detalhat: Granda Guèrra Occitana.

Lei Guèrras Baucencas son un conflicte feudau que s'inscriu dins la Granda Guèrra Occitana, un conflicte complèxe aguent per enjòc lo contraròtle dei fèus anant de Tolosa a Provença. Opausèt mai que mai lei còmtes de Tolosa ai còmtes de Barcelona, mai veguèt tanben la participacion dei ducs d'Aquitània (venguts rèis d'Anglatèrra en 1152) e, dins una mendre mesura, dei rèis de França e deis emperaires germanics. D'actors coma l'Ostau de Trencavèl aguèron tanben una importància màger en causa de son implantacion locala dins lei territòris cobejats.

De 1123 a 1125, un premier conflicte opausèt Tolosencs e Barcelonés per lo contraròtle de Provença. Foguèt entraïnat per lo maridatge còmte Ramon Berenguièr III de Barcelona e Doça d'Arle, eiretiera dei comtats de Provença, de Gavaudan e de Rodès. S'acabèt per un acòrdi de partiment dei regions contestadas. Lo còmte Anfós Jordan de Tolosa obtenguèt lo marquesat de Provença e Ramon Berenguièr III lo comtat de Provença. Pasmens, la patz demorèt precària e, après una tiera de desfachas en Lengadòc au començament deis ans 1140, Anfós Jordan èra desirós de suscitar de revòutas dins lei territòris contrarotlats per lei Barcilonés.

Òr, lo maridatge de Doça d'Arle aviá creat un problèma de succession en Provença. D'efiech, Doça aviá una sòrre pichona, Estefaneta, qu'èra maridada amb Ramon dei Bauç. L'Ostau dei Bauç èra una poissança locala importanta dins la region d'Arle. Après la mòrt de Ramon Berenguièr III, Ramon comencèt de revendicar lei drechs supausats de sa femna sus lo comtat de Provença. Recebèt lo sostèn dau còmte de Tolosa e de seis aliats (Fois, Gènoa).

Debanament

Un conflicte feudau

Lei Guèrras Baucencas son pas de guèrras amb de batalhas importantas. Dins la societat feudala de l'Occitània dau sègle XII, la poissança dei senhors es fondada sus de rets de castèus defenduts per de garnison de milites, una classa sociala a l'origina de la chivalariá. Lei sètges e lei còps de man son donc privilegiats car permèton de prendre lo contraròtle d'aquelei castèus sensa engatjar la part viva de sei fòrças, de pilhar lei bens dei comunautats païsanas ò de capturar de combatents advèrs. Aquò permet pas de produrre un racònte precís dei combats.

Fau tanben nòtar que lo camp barcilonés es pas un ensemble totalament unificat. Per exemple, lei comtats de Barcelona e de Provença son sovent tenguts per de brancas familhalas diferentas. Pasmens, aquelei domenis son liats entre elei per de relacions fòrtas e Barcelona i tèn una plaça pus importanta. En particular, durant la minoritat dei còmtes de Provença, la regéncia èra fisada ai còmtes de Barcelona.

La premiera guèrra

Lo conflicte s'activèt en 1144 amb la mòrt dau còmte Berenguier Ramon de Provença durant de combats menats còntra lei Genoés dins lo comtat de Melguelh. Pasmens, dins un premier temps, Ramon dei Bauç preferiguèt renforçar la basa juridica dei revendicacions d'Estefaneta en demandant lor confiermacion a l'emperaire Conrad III. N'obtenguèt ansin la validacion lo 4 d'aost de 1145, mai lo tèxte de l'emperaire èra pron vague per permetre ai dos camps de li donar lo sens desirat. Ramon comencèt alora de batre moneda, signe de sobeiranetat a Arle e Trencatalha.

Dins lo comtat de Provença, una regéncia foguèt assegurada per Ramon Berenguier IV de Barcelona. Aquò permetèt au comtat de Provença de gardar lei ressorsas necessàrias a la guèrra. Au contrari, lei Bauç perdiguèron l'ajuda dei còmtes de Tolosa partits a la Segonda Crosada. Maugrat lo sostèn de la populacion d'Arle, foguèron pauc a cha pauc batuts. En 1147, Ramon acceptèt de negociar, mai moriguèt avans la conclusion dei discussions. Lei negociacions finalas aguèron donc luòc entre Estefaneta e Ramon Berenguier IV. En 1150, la premiera acceptèt de renonciar a sei revendicacions.

La segonda guèrra

En 1155, lo retorn dei còmtes de Tolosa e dei tensions en Lengadòc favorizèt una resurgéncia dau conflicte. Foguèt menada per Uc II dei Bauç. Coma son paire, obtenguèt la reconoissença de sei revendicacions per l'emperaire Frederic Barbarossa. Pasmens, coma en 1144-1147, lei combats foguèron a l'avantatge dei fòrças fidèlas a Ramon Berenguier IV. En 1156, lei Bauç deguèron abandonar lo castèu de Castilhon e plusors plaças fortificadas per obtenir lo restabliment de la patz.

La tresena guèrra

En 1161, Ramon Berenguier III de Provença venguèt major e la regéncia de Ramon Berenguièr IV de Barcelona s'acabèt. Après un viatge de Ramon Berenguier III a Turin, una tresena guèrra comencèt. S'acabèt rapidament amb la presa e la destruccion dau castèu dei Bauç. Ramon Berenguier III s'ocupèt alora d'obtenir la reconoissença definitiva de son títol per Frederic Barbarossa. Uc II recordèt lei decisions precendentas en sa favor, mai l'emperaire preferiguèt validar lei revendicacions dau venceire.

Consequéncias

Lei Guèrras Baucencas aguèron plusors consequéncias. La premiera es la reduccion de la poissança de l'Ostau dei Bauç. Uc II deguèt s'exiliar e laissar lo poder a son fiu. Durant lei decennis seguents, lo còr de sa poissança se desplacèt vèrs lo principat d'Aurenja. Aquò permetèt a la familha de gardar una certana importància en Provença, mai èra desenant integrada dins l'espaci tolosenc. La segonda consequéncia dau conflicte foguèt l'integracion dau comtat de Provença dins lo domeni barcilonés. Desvolopèt pauc a cha pauc d'estructuras preestatalas que permetèron l'emergéncia d'un Estat premodèrne durant lo rèine de Ramon Berenguier V (1209-1245). Enfin, lo conflicte marquèt la pèrda d'influéncia dau Sant Empèri en Provença. D'efiech, lei decisions de Conrad III e de Frederic Barbarossa menèron a l'integracion dau comtat dins lo domeni d'una dinastia estrangiera. Aquò es a l'origina de la quasi independéncia dau comtat de Provença durant lei sègles XIII e XIV.