Jean Tirole

Jean Tirole, nascut lo 9 d'agost de 1953 a Tròias^[1], (Auba), es un economista, president de la Fondacion Jean-Jacques Laffont - Toulouse School of economics (TSE), director scientific de l’IDEI a Tolosa e membre fondator de l'IAST. Es tanen professor invitat a l'MIT e membre de l'Acadèmia de las sciéncias moralas e politicas dempuèi lo 27 de junh de 2011. Dempuèi 1995, es director d'estudis cumulant a l'EHESS. Lo 13 d'octobre de 2014, recebèt lo Prèmi Nobel d'Economia per son « analisi del poder del mercat e de la regulacion »^[2],[3].

Jean Tirole
Jean Tirole (2019)
Biografia
Naissença	9 d'agost de 1953 Tròias, França
Activitat
Distincions	Prèmi Nobel d'Economia en 2014.

Formacion

Ancian escolan de l'Escòla politecnica (promocion X 1973), Jean Tirole es engenhaire general des Ponts e Cauçadas. Es titulari d'un doctorat de 3ⁿ cicle en matematicas de la decision a l'universitat de París Dauphine (1978).
Es tanben titulari d'un Ph.D. obtengut al Massachusetts Institute of Technology jos la direccion d'Eric Maskin (Prèmi Nobel d'Economia de 2007).

Recercas

Sas recercas pòrtan sus l'economia industriala, la regulacion de las industrias de malhum (en collaboracion amb Jean-Jacques Laffont) e del sistèma bancari, la finança d'entrepresa, l’economia internacionala, e las ligams entre l’economia e la psicologia. An un tèma unificaire: la metodologia de la teoria dels jòcs e de la teoria de l’informacion.

Reconeissença

Jean Tirole, ancian president de la Societat d'econometria e de l’European Economic Association, es doctor honoris causa de l’universitat liure de Brussèlas (1989), de l'universitat de Montreal (HEC, 2007), de la London Business School (2007), de l'universitat de Mannheim (2011), de l’Athens University of Economics and Business (2012), de l'universitat de Roma Tor Vergata (2012), de l'universitat Hitotsubashi (2013), de l'universitat de Lausana (2013). En 1993, recebèt lo prèmi Yrjö Jahnsson (que recompensa cada dos ans un economista de mens de quaranta e cinc ans en Euròpa) e foguèt nomenat membre onorari estrangièr de l’Acadèmia americana de las arts e sciéncias e de l’American Economic Association. Dempuèi 2011, es membre de l'Acadèmia de las sciéncias moralas e politicas. En 2012, recebèt lo grand prèmi de l'Acadèmia d'Occitània. Faguèt Honorary Fellow de la Royal Society of Edinburgh, 2013.

Recipiendari de la medalha d'argent del CNRS en 2002^[4], recebèt en 2007 la medalha d'aur^[1],[5]. Es lo primièr laureat del prèmi BBVA Foundation Frontiers of Knowledge Awards en economia, finança e management (2008). Obtenguèt en 2010 lo prèmi Claude Lévi-Strauss^[6], que fa reconéisser e volorisa l'òbra d'un cercaire en sciéncias umanas e tanben lo prèmi en finança balhat ensems pel Mathematical Sciences Research Institute (MSRI) de Berkeley e lo Chicago Mercantile Exchange. Recebèt lo Ross Prize 2013 e lo prèmi Erwin Plein Nemmers d'economia 2014^[7].

Posicions dins lo debat public

Jean Tirole es membre del Conselh d’analisi economic dempuèi 1999 e, faguèt de rapòrts sus l’economia industriala (rapòrt sus la granda distribucion amb Patrick Rey, rapòrt sus la proprietat intellectuala, amb Bernard Caillaud e Claude Henri). En 2003, prepausèt amb Olivier Blanchard una taxa suls licenciaments per modular las contribucions de las entreprisas a l'assegurança caumatge segon lo taus de licenciament qu'aquó responsabilize las entrepresas. Parallèlament, los autors prepausan de supprimir lo CDD e lo CDI per los remplaçar par un contrat de trabalh unic amb aument progressiu dels drechs dels salariats segon de l'ancianetat^[8].

Dempuèi 2008, escriu regularament sus la crisi financièra e la regulacion de las bancas.

Escriguèt un rapòrt sul caufament climatic, ont exprima sas crenhenças al respècte de la sortida de las negociacions a la conferéncia de Copenaga de 2009 sul climat e preconiza un encastre per las negociacions futuras.

Critica

De cercaires francés li fan repròchi d'aver organizat lo finançament de l'escòla de Tolosa per de quitas institucions financiàrias (bancas...) que pòdon influïr sus las opinions e las recèrcas e far prodèl a las teorias neoliberalas.^[9]

Bibliografia

• Dynamic Models of Oligopoly (amb Drew Fudenberg, Harwood Academic Publishers GMbH, 1986.
• The Theory of Industrial Organization, MIT Press, 1988.
• Game Theory (avec Drew Fudenberg), MIT Press, 1991^[10]
• A Theory of Incentives in Regulation and Procurement (amb Jean-Jacques Laffont), MIT Press, 1993^[11].
• The Prudential Regulation of Banks (amb Mathias Dewatripont), MIT Press, 1994^[12].
• Competition in Telecommunications (amb Jean-Jacques Laffont) MIT Press, 1999^[13].
• Financial Crises, Liquidity and the International Monetary System, Princeton University Press, 2002^[14].
• The Theory of Corporate Finance, Princeton University Press, 2005^[15].
• Balancing the Banks (avec Mathias Dewatripont et Jean-Charles Rochet), Princeton University Press, 2010^[16].

Prèmi e distinccions

• 1989 : doctor honoris causa de l'universitat liure de Brussèlas
• 1993 : prèmi Yrjö Jahnsson
• 2002 : medalha d'argent del CNRS
• 2007 : medalha d'aur del CNRS^[5]
• 2007 : doctor honoris causa de l'universitat de Montreal (HEC, 2007)
• 2007 : doctor honoris causa de la London Business School
• 2008 : prèmi BBVA Foundation Frontiers of Knowledge Awards en economia, finança e management
• 2010 : prèmi Claude Lévi-Strauss^[6]
• 2011 : doctor honoris causa de l'universitat de Mannheim
• 2012 : doctor honoris causa de l'universitat d'economia d'Atenas
• 2012 : doctor honoris causa de l'universitat de Roma Tor Vergata
• 2012 : grand prèmi de l'Acadèmia d'Occitània
• 2013 : doctor honoris causa de l'universitay Hitotsubashi
• 2013 : doctor honoris causa de l'universitat de Lausana
• 2013 : Ross Prize
• 2014 : Prèmi Erwin Plein Nemmers d'economia^[17],[18]
• 2014 : Prèmi Nobel d'Economia