Potassa

La potassa designa designa comunament un mineral salin dich de ròcas evaporiticas, a base de clorur de potassi, utilizar coma punt de patença dels principals derivats potassics e tanben dins l'industria dels engrais. Se'n pòt tanben l'extraire en granda quantitat de las aiga de la mar.

Cristals de potassa o silvita KCl impura

Los jaces de potassa son pauc nombroses, mas sovent activament expleita pel mond.

Produccion

Los mai importants productors mondials en 2014^[1] :

País	produccion milions tonas	% mondial
1	Canadà	11.0	28.4%
2	Russia	7.38	19%
3	Bielorussia	6.29	16.2%
4	China	4.4	11.3%
5	Alemanha	3.0	7.7%
6	Israèl	1.77	4.6%
7	Jordania	1.26	3.2%
8	Chili	1.2	3.1%
9	EUA	0.85	2.2%
10	Espanha	0.715	1.8%
11	Reialme Unit	0.61	1.6%
12	Brasil	0.311	0.8%
Total mond		38.8	100%

Los mai grands productors mondials de potassa en 2000 son lo Canadà, la Federacion de Russia e sos ancians estats vesins coma la Bielorussia. Lo Brasil, la China, l'Alemanha, los EUA e Israçl an tanben de jaces importants.

Ara la Saskatchewan, al Canadà, es lo mai important exportator mondial de potassa, jos forma principala de mineral concentrat en silvita. Fins a 2013, dos cartèls contrarotlavan gaireben 70% de la produccion mondiala de potassa, lo cartèl canadian Canpotex e lo cartèl rus-bielorus nomenat la « Companhiá de las Potassas de Bielorussia » (CPB), resultat dels acòrdis entre Belaruskali e Uralkali. Lo cartèl canadian assegurava lo porgiment de l'America del Nòrd, e CPB l'Euròpa, la China e mai generalament l'Asia. En julhet de 2013, fàcia a la casuda persistenta dels cors, Uralkali demoncièt aqueles acòrdis e acabèt amb lo cartèl PCB, çò que provoquèt la casuda dels cors de borsa de las entrepresas de sector^[2].

Istòria europèa

La potassa, foguèt la silvanita, foguèt expeitada intensivament en Alsàcia, a l'entorn de Mulhouse, de 1904 a la fin del sègle XX. Al començament del sègle XX, seguent la jaças, lo taus en clorur de potassi KCl del mineral de las Minas de Potassa d'Alsàcia variavan de 20% a 80%.

L'Alemanha tanben expleitèt la minas de potassa de Stassfurt, subretot a basa de carnallita, amb tanbe de kaïnita e de polialita.

Los engrais K foguèron remplaçats pels engrais NPK, mesclas complèxas e dosadas. Los primièrs, autres còps mai comuns, essent lo produch de doas filièras:

• a basa de silvina KCl, siá 60 a 61 % K₂0 minim, jos mai d'una formas: granulas, pèrlas, polveras...
• a basa de sulfat de potassi^[3], siá 50 % K₂0 minim. Aquela segonda filièra foguèt desvelopada per las culturas rebutant los clorurs, coma aquel de tabac, o n'apondre a de deribats sofrats.

Los engrais a base de kaïnita son intermediaris entre aquelas doas filièras.