ਅਲਾਪ

ਆਲਾਪ (/æˈlɑːp/ ਇੱਕ ਆਮ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤੀ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਦਾ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਭਾਗ ਹੈ। ਇਹ ਮੌਕੇ ਤੇ ਕੀਤੇ ਜਾਂ ਵਾਲਾਂ ਇੱਕ ਸੁਰੀਲੇ ਸੁਧਾਰ ਦਾ ਇੱਕ ਰੂਪ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਕੀ ਕਿਸੇ ਰਾਗ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਅਤੇ ਉਸ ਰਾਗ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਧ੍ਰੁਪਦ ਗਾਉਣ ਵੇਲੇ ਆਲਾਪ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਮੀਟਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬੰਨਿਆਂ ਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ( ਰਾਗ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਸਾਥੀ ਦੇ (ਤਨਪੁਰਾ ਡਰੋਨ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਨਾਲ ਅਲਾਪ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰਾਗ ਦੇ ਰੂਪ ਤੋਂ ਅਣਜਾਣ ਲੋਕਾਂ ਲਈ, ਇਹ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਥਾਟ ਦੀ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਰਾਗ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਮੂਡ ਅਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤੇ ਸੁਰ ਅਤੇ ਸੁਰਾਂ ਨੂੰ ਸੈਕੰਡਰੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨਾਲ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ।Hindustani: [aːˈlaːp]Hindustani: [aːˈlaːp]Hindustani: [aːˈlaːp]

ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਜ਼ਾਦ ਸੁਧਾਰ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਯੋਜਨਾਬੱਧ ਢੰਗ ਨਾਲ ਆਲਾਪ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ ਵਿਸਤਾਰ ਦੇ ਜ਼ਰੀਏ, ਜਿੱਥੇ ਰਾਗ ਦੇ ਸੁਰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਜੋ ਵਾਕਾਂਸ਼ ਕਦੇ ਵੀ ਇੱਕ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨੋਟ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਜਾਂ ਹੇਠਾਂ ਨਾ ਜਾਣ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਕਵਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਨਵੇਂ ਅੱਖਰ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਪਹੁੰਚ ਇੱਕ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਘਟਨਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।

ਸਾਜ਼ ਸੰਗੀਤ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਸਥਿਰ ਨਬਜ਼ ਨੂੰ ਆਲਾਪ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਜੋਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਟੈਂਪੋ ਬਹੁਤ ਵਧਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਜਦੋਂ ਤਾਲ ਦਾ ਤੱਤ ਧੁਨ ਨੂੰ ਪਛਾਡ਼ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸਨੂੰ ਝਾਲਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਧਰੁਪਦਃ ਨੋਮਤੋਮ) । ਜ਼ੋਰ ਅਤੇ ਝਾਲਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਦੇ ਵੱਖਰੇ ਭਾਗਾਂ ਵਜੋਂ ਦੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਅਲਾਪ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਵਜੋਂ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਝਾਲਾ ਨੂੰ ਜੋਰ ਦੇ ਹਿੱਸਾ ਵਜੋਂ ਦੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।