ਦੇਵੀ

ਦੇਵੀ (ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ: देवी) ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਹੈ; ਇਸ ਦਾ ਪੁਲਿੰਗ ਰੂਪ ਦੇਵ ਹੈ। ਦੇਵੀ – ਇੱਕ ਮਾਦਾ ਰੂਪ, ਅਤੇ ਦੇਵ – ਪੁਲਿੰਗ ਰੂਪ ਦਾ ਮਤਲਬ, "ਸਵਰਗੀ, ਬ੍ਰਹਮ, ਉੱਤਮਤਾ ਦਾ ਕੁਝ ਵੀ" ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਦੇਵਤਾ ਲਈ ਇੱਕ ਖ਼ਾਸ ਲਿੰਗ ਅਧਾਰਿਤ ਟਰਮ ਹੈ।

ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਦੇਵੀ

8ਵੀਂ ਸਦੀ ਕੰਬੋਡੀਆ, ਉਮਾ

9ਵੀਂ ਸਦੀ ਭਾਰਤ, ਗੌਰੀ

ਦੇਵੀਆਂ ਲਈ ਧਾਰਨਾ ਅਤੇ ਸ਼ਰਧਾ ਵੇਦਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਆਮ ਯੁਗ ਦੇ ਦੂਜੇ ਯੁਗ ਵਿੱਚ ਰਚੇ ਗਏ ਸਨ; ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਹ ਉਸ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਕੇਂਦਰੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਹਨ।^[1] ਪਾਰਵਤੀ ਅਤੇ ਦੁਰਗਾ ਵਰਗੀਆਂ ਦੇਵੀਆਂ ਆਧੁਨਿਕ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਪੂਜਨੀਕ ਹਨ।^[1] ਮੱਧਯੁਗ ਪੁਰਾਣ ਨੇ ਦੇਵੀ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਮਿਥਿਹਾਸ ਅਤੇ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਵਾਧਾ ਦਰਸਾਇਆ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦੇਵੀ ਮਹਤਮਯ ਦੇ ਪਾਠਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਆਖਰੀ ਸੱਚ ਅਤੇ ਪਰਮ ਸ਼ਕਤੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀਵਾਦ ਪਰੰਪਰਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ।^[2]

ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਮਾਦਾ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਦੇਵੀ ਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਪੁਰਾਣੇ ਵਿਸ਼ਵ ਧਰਮਾਂ ਵਿੱਚ, ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਹੈ।^[3] ਦੇਵੀ ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਸ਼ਿਵ ਹਿੰਦੂ ਰਵਾਇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਕੇਂਦਰੀ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।^[1][4]