ਮੰਚੀ ਕਲਾਵਾਂ (ਪ੍ਰਫਾਰਮਿੰਗ ਆਰਟਸ)

ਮੰਚੀ ਕਲਾਵਾਂ ਇੱਕ ਕਲਾ ਦਾ ਰੂਪ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਲਾਕਾਰ ਕਲਾਤਮਕ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟਾਉਣ ਲਈ, ਕਈ ਵਾਰ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਸਬੰਧ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਸਰੀਰਾਂ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਵਿਜ਼ੁਅਲ ਆਰਟ ਤੋਂ ਵੱਖਰੀ ਹੈ, ਇਹ ਉਦੋਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਲਾਕਾਰ ਭੌਤਿਕ ਜਾਂ ਸਥਿਰ ਕਲਾ ਵਸਤੂਆਂ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਪੇਂਟ, ਕੈਨਵਸ ਜਾਂ ਵੱਖਰੀਆਂ ਸਮੱਗਰੀਆਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰਫਾਰਮਿੰਗ ਆਰਟਸ ਵਿੱਚ ਕਈ ਵਿਸ਼ੇ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ, ਹਰ ਇੱਕ ਲਾਈਵ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।

ਨਾਚ ਮੰਚੀ ਕਲਾ ਦੀ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਹੈ,ਇਸ ਦੀ ਸਾਰੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ

ਥਿਏਟਰ, ਸੰਗੀਤ, ਡਾਂਸ ਅਤੇ ਹੋਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਹਰ ਮਨੁੱਖੀ ਸਭਿਆਚਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਹਨ ਸੰਗੀਤ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਸਮੇਂ ਦੀ ਡਾਂਸ ਤਾਰੀਖ. ਬਰੇਲੇਟ, ਓਪੇਰਾ, ਅਤੇ ਕਾਬੀਕੀ ਵਰਗੇ ਹੋਰ ਸੁਧਾਈ ਸੰਸਕਰਣ, ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

 170/5000 ਸਰੋਤਿਆਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਲਾਈਵ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ, ਮਨੋਰੰਜਨ ਦਾ ਇੱਕ ਰੂਪ ਹਨ. ਆਡੀਓ ਅਤੇ ਵੀਡੀਓ ਰਿਕਾਰਡਿੰਗ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਨੇ ਪਰਫੌਰਮਿੰਗ ਆਰਟਸ ਦੇ ਨਿੱਜੀ ਖਪਤ ਲਈ ਆਗਿਆ ਦਿੱਤੀ ਹੈ।

ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਲਾਵਾਂ ਸਾਡੀ ਭਾਵਨਾਵਾਂ, ਪ੍ਰਗਟਾਅ ਅਤੇ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ^{[1][dubious ]}

ਅਦਾਕਾਰ

ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਕਲਾ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਕਲਾਕਾਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਇਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਵਿੱਚ ਅਦਾਕਾਰ, ਕਾਮੇਡੀਅਨ, ਡਾਂਸਰ, ਜਾਦੂਗਰ, ਸਰਕਸ ਕਲਾਕਾਰ, ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਅਤੇ ਗਾਇਕ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ. ਪਰਫਾਰਮਿੰਗ ਆਰਟਸ ਨੂੰ ਸਬੰਧਤ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵਰਕਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵੀ ਸਮਰਥਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਗੀਤ-ਲਿਖਣ, ਕੋਰਿਓਗ੍ਰਾਫੀ ਅਤੇ ਸਟੇਜਕ੍ਰਾਫਟ.

ਅਦਾਕਾਰੀ, ਗਾਉਣ ਅਤੇ ਡਾਂਸ ਕਰਨ ਵਿਚ ਅਭਿਲਾਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਕਲਾਕਾਰ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਤੀਜੀ ਧਮਕੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ^[2] ਇਤਿਹਾਸਕ ਤਿੰਨ ਧਮਕੀ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੇ ਜਾਣੇ-ਪਛਾਣੇ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ ਜੀਨ ਕੈਲੀ, ਫਰੇਟ ਅਸਟੇਅਰ, ਅਤੇ ਜੂਡੀ ਗਾਰਲੈਂਡ

ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਕਾਰ ਅਕਸਰ ਆਪਣੀ ਦਿੱਖ ਨੂੰ ਅਨੁਕੂਲ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਹਿਰਾਵੇ ਅਤੇ ਪੜਾਅ ਦੀ ਮੇਕਅਪ, ਸਟੇਜ ਰੋਸ਼ਨੀ, ਅਤੇ ਆਵਾਜ਼.

ਕਿਸਮਾਂ

ਪਰਫਾਰਮਿੰਗ ਆਰਟਸ ਵਿੱਚ ਨਾਚ, ਸੰਗੀਤ, ਓਪੇਰਾ, ਥੀਏਟਰ ਅਤੇ ਸੰਗੀਤ ਥੀਏਟਰ, ਜਾਦੂ, ਦੁਬਿਧਾ, ਮਾਈਮ, ਬੋਲੇ ਗਏ ਸ਼ਬਦ, ਪੁਤਲੀਆਂ, ਸਰਕਸ ਕਲਾ, ਕਾਰਗੁਜ਼ਾਰੀ ਕਲਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ।

ਕਲਾ ਦਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਰੂਪ ਵੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਲਈ ਸਿੱਧਾ ਕੀਤਾ ਹੈ. ਇਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਆਰਟ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਕਾਰਗੁਜ਼ਾਰੀ ਕਲਾ ਵਿਚ ਪਲਾਸਟਿਕ ਕਲਾ ਦੇ ਕੁਝ ਰੂਪ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਸ਼ਾਇਦ ਰੈਂਪ ਦੇ ਨਿਰਮਾਣ ਵਿਚ. ਆਧੁਨਿਕ ਡਾਂਸ ਯੁੱਗ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਡਾਂਸ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਪਲਾਸਟਿਕ ਕਲਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ^[3]

ਨਾਚ

ਇੱਕ ਬੈਰਨਰ ਅਤੇ ਪੌਇਨਟ

ਸੰਗੀਤ

ਸੰਗੀਤ ਇਕ ਕਲਾ ਹੈ ਜੋ ਆਵਾਜ਼ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਪਿਚ, ਤਾਲ ਅਤੇ ਡਾਇਨਾਮਿਕ ਜੋੜਦਾ ਹੈ. ਇਹ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਧਨਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ੈਲੀਆਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲੋਕ, ਜੈਜ਼, ਹਿਟਹੋਪ, ਪੋਪ ਅਤੇ ਰਾਕ ਆਦਿ ਵਰਗੀ ਸ਼ੈਲੀਆਂ ਵਿਚ ਵੰਡਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ. ਇਕ ਕਲਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ, ਸੰਗੀਤ ਲਾਈਵ ਜਾਂ ਰਿਕਾਰਡ ਕੀਤੇ ਗਏ ਫਾਰਮੈਟਾਂ ਵਿਚ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਯੋਜਨਾਬੱਧ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਸੋਨੋਪਿਕਲਸ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਨਾਰਡਿਸਕ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿਚ ਦਿਖਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ.

ਜੈਨ ਮਏਲ ਦੁਆਰਾ 1640 ਵਿਚ ਇਕ ਵੈਗਨ 'ਤੇ ਕਾਮੇਮੀਆ ਡੈਲ'ਟ ਟੌਰਪ

ਈਸਡੋਰਾ ਡੰਕਨ, ਮੁਫ਼ਤ ਡਾਂਸ ਦੇ ਡਿਵੈਲਪਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ.

ਲਾ ਚੌਕਸ-ਡੀ-ਫੌਂਡਜ਼ ਵਿਚ ਆਧੁਨਿਕ ਸਟ੍ਰੀਟ ਥੀਏਟਰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ

ਇਰਾਨ

ਈਰਾਨ ਵਿਚ ਹੋਰ ਨਾਟਕ ਦੀਆਂ ਨਾਵਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਨਾਗਾਲੀ (ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਣ), ਰਊ-ਹੋਜ਼ੀ, ਸਿਯਾ ਬਾਜ਼ੀ, ਪਰਦੇ-ਖਨੀ, 'ਮਰੇਕੇ ਗੀਰੀ' ਹਨ।

ਚੀਨ

ਸ਼ਾਂਗ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਦੇ ਦੌਰਾਨ 1500 ਈਸਵੀ ਪੂਰਵ ਵਿਚ ਚੀਨ ਵਿਚ ਨਾਟਰੀਆਂ ਮਨੋਰੰਜਨ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਮੌਜੂਦ ਹਨ; ਉਹ ਅਕਸਰ ਸੰਗੀਤ, ਕਲੋਨਿੰਗ ਅਤੇ ਐਕਬੈਟਿਕ ਡਿਸਪਲੇ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਦੇ ਸਨ.

ਟਾਂਗ ਰਾਜਵੰਸ਼ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ "1000 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ" ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਇਸ ਯੁੱਗ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਸਮਰਾਟ ਜਿਆਨ ਜ਼ੋਂਗ ਨੇ ਇਕ ਅਭਿਆਸ ਸਕੂਲ ਬਣਾਇਆ ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੀਅਰ ਬਾਗਨ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਜੋ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਇੱਕ ਰੂਪ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਸਨ।

ਥਾਈਲੈਂਡ

ਆਪਣੇ ਰਥ 'ਤੇ ਹਾਨੂਮੈਨ, ਬੈਂਕਾਕ ਦੇ ਵਾਟ ਫਰਾ ਕੇਅ ਵਿਚ ਰਮਾਕਿਨ ਦਾ ਇਕ ਦ੍ਰਿਸ਼

ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿਚ, ਇਹ ਮੱਧਯੁਗ ਯੁੱਗ ਤੋਂ ਇਕ ਪ੍ਰੰਪਰਾ ਰਹੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ਮਹਾਂਕਾਵਿਾਂ ਤੋਂ ਲਏ ਗਏ ਪਲਾਟਾਂ ਦੇ ਆਧਾਰ ਤੇ ਨਾਟਕ ਅਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ. ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਥਾਈਲੈਂਡ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਮਹਾਂਕਾਵਿ ਰਾਮਕਿਯਨ ਦਾ ਥੀਏਟਰ ਸੰਸਕਰਣ, ਜੋ ਕਿ ਇੰਡੀਅਨ ਰਾਮਾਇਣ ਦਾ ਇੱਕ ਸੰਸਕਰਣ ਹੈ, ਅੱਜ ਵੀ ਥਾਈਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੈ.

ਕੰਬੋਡੀਆ

ਕੰਬੋਡੀਆ ਵਿਚ, ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਰਾਜਧਾਨੀ ਅੰਗੋਰ ਵੱਟ ਵਿਚ, ਰਾਮਾਇਣ ਅਤੇ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਭਾਰਤੀ ਮਹਾਂਕਾਵਿਤਾਂ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਮੰਦਰਾਂ ਅਤੇ ਮਹਿਲ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਉੱਤੇ ਉਕਰੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ. ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਬੋਰੋਬੂਦੂ ਵਿੱਚ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਰਾਹਤ ਮਿਲਦੀ ਹੈ.